Tο κουίζ του Σαββατοκύριακου!

Αγαπητοί φίλοι επειδή έχω πολύ δουλειά και προθεσμίες, προς το παρόν δεν μπορώ να ολοκληρώσω το Amsterdam/Holland tour αν και η αλήθεια είναι ότι με τόσα ποστ που έγιναν και όποιος δεν έχει πάει θα έχει σίγουρα μια πολύ καλή εικόνα του τι εστί Ολλανδία και Αμστερνταμ. Εγώ είχα την επιθυμία να κάνω άλλο ένα ποστ προκειμένου να ολοκληρώσω αυτό που είχα μέσα στο μυαλό μου (ήθελα να γράψω κάτι για την Χάγη, για το μουσείο Βαν Γκονγκ και μερικά άλλα πραγματάκια) αλλά λίγο ότι με κούρασε το πολυήμερο του αφιερώματος λίγο το στρες από την δουλειά, μάλλον αρνήθηκα να το ολοκληρώσω, πράγμα που θα κάνω κάποια άλλη στιγμή. Ετσι λοιπόν μην μπορώντας να αντισταθώ στον πειρασμό θα βάλω ένα κουιζάκι, πάλι, "ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ?" Πολλές ευχές σε όλους για ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο :) Νατάσσα

...παράκαμψη...

Οφείλω να ομολογήσω ότι το πολύ Amsterdam και η πολύ Ολλανδία μου χουν πέσει κάπως βαριά, μου 'χει λείψει να δω κάτι πιο φωτεινό, πιο λαμπερό, πιο ζεστό, πιο χαρούμενο... παρότρυνα κιόλας ένα blogger να διαλέξει το συγκεκριμένο μέρος για να περάσει το επόμενο Πάσχα, διότι ο νους μου που συνέχεια ταξίδια κάνει εκεί παραθερίζει τις τελευταίες μέρες ή μάλλον πηγαινοέρχεται ....ανάμεσα στην Νίκαια και στην Τήνο ! δεν υπάρχει καμία σύνδεση αλλά μάλλον δικιά μου επιθυμία να πάω και στα δύο και σύντομα. Οπότε σας αφήνω και σας να περιπλανηθείτε με την φαντασία ολίγον και ες αύριον... η συνέχεια. Νice (Απρίλιος 2007) Τήνος (Οκτώβρης 2006)

Διασκέδαση στο Αmsterdam...

Το Άμστερνταμ είναι ο παράδεισος της διασκέδασης (στον βορά). Μαγαζιά με χλίδες και εντυπωσιακές διακοσμήσεις στυλ ελληνικόν, δεν υπάρχουν ή τουλάχιστον εγώ δεν τα είδα, έχει όμως πρωτοποριακά εστιατόρια, πολλούς χώρους για live μουσική, και πολλά disco bar τα οποία σαν είδος καθεαυτό στην Ελλάδα δεν υπάρχουν, δλδ bar με πολύ χώρο για χορό, αυτό το ποζάρω με τα χέρια σταυρωμένα εκεί δεν υπήρχε. Επίσης να εξηγηθώ ότι μιλάω για τις χρονιές 1999 και 98, τώρα αν στην Αθήνα στα bar ο κόσμος χορεύει και διασκεδάζει και ξεδίνει έχει καλώς, τότε απλώς στηνόταν ... Πολύ κοντά στο leidseplein είναι ένας δρόμος o Korte Leidsedwarsstraat που σε κάποιο σημείο γίνεται πεζόδρομος στο νούμερο 115 βρίσκεται το Alto Jazz Bar, πρέπει να έχω πάει 3 φορές, τις 2 από τις 3 άκουσα καταπληκτική μουσική. Είχε πολύ κέφι και το μαγαζί είχε κατακλυστεί από κόσμο και πάρα πολλούς τουρίστες οι οποίοι το βρίσκουν εύκολα λόγω θέσης. Αν σε κάποιο αρέσει η Jazz το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Επίσης ποιός πήγε στο Amsterdam και δεν πήγε στο Bulldog ?? Tα Bulldog είναι μια αλυσίδα coffeshops στο Αμστερνταμ όπου επιτρέπεται η αγορά και κατανάλωση χασίς και διαφορων άλλων ουσιών. Στο bulldog palace η ατμόσφαιρα είναι η συνηθισμένη ένος Bar όπου συχνάζουν πολλοί τουρίστες και κάνουν karaoke και πάνε για ξεσαλώμα αφού στην μία σάλα του μαγαζιού επιτρέπεται και η κατανάλωση αλκοόλ που αν θυμάμαι καλά δεν επιτρέπεται σε ένα coffeshop η ταυτόχρονη εμπορία και ναρκωτικών ουσιών και αλκοόλ. Διορθώστε με αν τα λέω λάθος;) Eπίσης είχα πάει και στο Abraxas πάλι coffeshop αυτό από γνωστούς το είχα ακούσει, το οποίο είχε ανοίξει εκείνη την εποχή και ήταν Must και πολύ πρωτοποριακό για την διακόσμηση του - εμένα πάντως δεν μ αρεσε κάτι, τι? δεν μπορώ να το προσδιορίσω- ακριβώς απέναντι ήταν ένα εστιατόριο σε όροφο -αυτά τα βλέπαμε απο τις τζαμαρίες- το οποίο ήταν κατάλευκο- πολύ αφαιρετικός ο διάκοσμος με καναπέδες ή μάλλον κρεβάτια, όπου οι πελάτες ξαπλώναν και τρώγανε μισοκαθιστοί μισοξαπλωμένοι μισο-κάπως, από περιέργεια πήγαμε και ρώτησαμε στον "πορτάρχη" (διατηρώ τα δικαιώματα της λέξης ) και μας είπε ότι το εστιατόριο είναι reserve μέχρι και τον επόμενο Μάρτιο -αυτά που σας λέω ήταν Σεπτέμβριος- ...μπράβο προγραμματισμό οι Ολλανδοί!-. Στο Αμστερνταμ ουεν και αλοίμονο και πεινάσεις μετά τις 9.... την έχεις βάψει... Αξέχαστο μου έχει μείνει το φαγητό -βραδυνό στις 18:00- σε ένα Αργεντίνικο εστιατόριο πάλι στο ίδιο πεζόδρομο με το Alto jazz bar. Δυστυχώς δεν θυμάμαι το όνομα. Γενικά πάντως η ολλανδέζικη κουζίνα δεν έχει να επιδείξει "κάτι" φαγητά πλούσια σε βούτυρα και τίνγκα χοληστερίνες... Live music στο Paradiso που έχω αναφέρει σε προηγούμενο ποστ, καφεδάκια στην Μax Euweplein, στην flower market, στο Jordan, αλλά και για κάτι ενδιάμεσο εννοώ κάτι στυλ δικό μας jackson hall είναι το "the 3 sisters" και το "Οpera" στην Rembrandtplein. Eπίσης στο Αms. έχει άπειρα εστιατόρια με διεθνή κουζίνες, απλά διαλέξτε. Στην έρευνα που έκανα στο διαδίκτυο προκειμένου να θυμηθώ το όνομα από ένα πολύ καλό εστιατόριο που είχαμε πάει με ολλανδική κουζίνα -και είχαμε τρομάξει από τις τιμές- βρήκα ένα site με ολλανδικές συνταγές στα αγγλικά, κάντε κλικ εδώ και επίσης εδώ για την ολλανδική κουζίνα από το wikipedia. Επίσης βρήκα ένα coffeshop directory το οποίο έχει οδηγίες για το τι είναι νόμιμο και τι παράνομο. Το site Amsterdam hotspot είναι ένας οδηγός διασκέδασης με πολύ καλές πληροφορίες και χάρτες. Γενικά αυτό που μου έχει μείνει είναι ότι ο κόσμος διασκεδάζει χωρίς να υπάρχει αυτό το ενοχλητικό "δήθεν". Υπάρχουν πολλά πολλά Bar να τα ανακαλύψει κανείς να διασκεδάσει να γνωρίσει κόσμο - να θυμάστε ότι στο Αμστερνταμ μόνο οι πέτρες δεν μιλάνε αγγλικά-. Ο κόσμος είναι πολύ φιλικός και ευγενικός. Είναι πολλοί πρόθυμοι να εξυπηρετήσουν πάντα με χαμόγελο. Συνεχίζετε........

Mια σκέψη.

Το μεσημέρι όταν γύριζα στο σπίτι είδα ένα νεαρό ζευγάρι να ερωτοτροπεί σε ένα δρομάκι σχεδόν κρυμμένοι να κοιτάζονται και να λιώνουν. Ηταν δεν ήταν 16 - 17 χρονών, θυμάστε εκείνους τους έρωτες που νόμιζες ότι αυτό είναι, εδώ αρχίζει και τελειώνει όλη η ζωή, που όταν ήταν η στιγμή να τον συναντήσεις το στομάχι δενόταν κόμπος και η καρδιά χτυπούσε σε τρελούς ρυθμούς. Μ άρεσε αυτή η σκηνή σήμερα, με γέμισε χαρά, έτσι όπως βλέπω τα παιδιά σήμερα νόμιζα πως "αυτό" δεν υπάρχει πια. Και όμως υπάρχει και τα χάρηκα τόσο πολύ! Μια σκέψη ήταν...

Μινι Ταξιδιωτικός οδηγός Αμστερνταμ.

Πως φτάνουμε? μάλλον με Ολυμπιακή διότι χάλια η Ολυμπιακή (κατά πολλούς, αλλά όχι για μένα, αλλά πιο χάλια η KLM) H klm είναι μια εταιρεία που κατά καιρούς δίνει συμπαθητικές τιμές, όμως προσπαθώντας να την χαρακτηρίσω κάπως, το μόνο που μου ρχεται στο μυαλό είναι ότι είναι μια μίζερη εταιρεία. Δεν νομίζω ότι είναι του παρόντος να εξηγήσω γιατί το λέω αυτό, αφού ούτως ή αλλιώς έχω σκοπό να γράψω αργότερα για διάφορες εταιρείες, απλά να τονίσω ότι δεν είχα κάποια κακιά εμπειρία, απλώς νομίζω ότι πάσχει από πως να το πω.... νευρική ανορεξία!!! σαν αυτο που κάνεις δίαιτα δίαιτα δίαιτα και στο τέλος παθαίνεις νευρική ανορεξία. Τρέχουσες τιμές με ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ Για τον Οκτώβριο €90 το οne way συν φόρους αεροδρομίων και 1350 μίλια icarus στο λογαριασμό για κάθε διαδρομή. Η KLM έχει προσφορά €250 με return συμπ. τους φόρους αεροδρομίων και μόνο το 25% των μιλίων flying blue (κοινό σύστημα συλλογής μιλίων με την airfrance). Οσο δε για μας τους νησιώτες πάμφθηνες πτήσεις μέχρι τέλος Οκτωβρίου με την Transavia απο Κρήτη ή Ρόδο ή Κω κλπ. Το αεροδρόμιο του Amsterdam είναι το Schiphol και εδώ θα βρείτε πληροφορίες πως θα φύγετε απο το αεροδρόμιο με ΜΜΕ Φυσικά υπάρχει και το τραίνο και το αυτοκίνητο σε συνδυασμό με μια μίνι κρουαζιέρα στην Αδριατική αλλά έχετε τόσο χρόνο? Ξενοδοχεία? Τα συστήματα κρατήσεων παρέχουν ασφάλεια και τηρούν τις δεσμεύσεις τους όπως σας είπα και στο προηγούμενο ποστ. Την πρώτη φορά έμεινα στο Mercure Amsterdam Arthur Frommer ένα πολύ συμπαθητικό ξενοδοχείο αλλά όχι σε τόσο καλή θέση. Στο κέντρο κοντά σε όλες σχεδόν τις πλατείες έχει τόσα πολλά όμορφα ξενοδοχεία, που αξίζει λίγο ψάξιμο παραπάνω. αναφέρω ενδεικτικά το hotelres και το venere . Eνας υπέροχος τρόπος να απολαύσει κάποιος το Αμστερνταμ είναι να ενοικιάσει ένα ποδήλατο. Τώρα το ερώτημα είναι που να πρωτο-πάω? Εγώ λοιπόν αν πήγαινα τώρα στο Ams. το πρώτο πράγμα που θα έκανα θα ήταν να πάω στο Leidseplein. Είναι ίσως μία εκ των διασημοτέρων πλατειων στον Ams. Kοσμοσυρροή, πολυφυλετικότητα, θέατρα, Bar, Coffe shops, μαγαζιά, εστιατόρια, και πολλά Clubs και με το διασημότερο εκείνης της εποχής το Paradiso με live μουσική που τουλάχιστον εμένα πολύ μ άρεσε. foto by Jassy50/Flickr foto by gen.Gibson/flickr θα έπινα ένα καφέ σε ένα από τα χαριτωμένα καφέ στην flower market. και αν ήμουν τυχερή να ταξιδεύω μαζί με την φίλη μου την Άννα θα κάναμε πάλι όλη αυτή την ατελείωτη πλάκα με τα ολλανδικά σαμπώ. συνεχίζεται....... ---------------------------------------- σ αυτό το αφιέρωμα συμμετέχουν επίσης Σοφία Rednights CrazyTourists one world και σκιάγματα Juanita Sobreviviendo και ο Κιτσομήτσος

Oλλανδία ή καλύτερα Amsterdam ?

Δύο φορές μέσα σε ένα χρόνο. Άριστες εντυπώσεις από μια πόλη που μου θύμιζε μερικές φορές τον ρυθμό και το ταπεραμέντο της Μεσογείου και άλλες στιγμές τελείως απροσδόκητα με ξάφνιαζε φωνάζοντας μου «εδώ είναι βοράς!» με την υγρασία να τρυπάει τα κοκάλα μου, έμενα, της νότιας που δεν αντέχω ούτε στους 10 βαθμούς κελσίου. Θα γυρίσω λοιπόν αρκετά χρόνια πίσω και θα πάω στον Σεπτέμβριο του 1999. Ξεκινήσαμε μια Πέμπτη του Σεπτεμβρίου του 99 και φτάσαμε στο Amsterdam όπου συναντήσαμε ένα καταπληκτικό καιρό. Μας έπιασε μια μανία να τα δούμε όλα σε μία μέρα. Για όσους γνωρίζουν την πόλη Central station – Leidseplein 2 φορές πήγαινε έλα. O χάρτης από το google και επίσης ένας πολύ καλός χάρτης για να ρωτήσετε πως θα πάτε κάπου Εγώ το βράδυ ήμουνα στα όρια της κατάρρευσης από την κούραση. Η τύχη και το internet μας έστειλαν σε ένα πολυτελέστατο ξενοδοχείο το Garden hotel, αυτή ήταν και η πρώτη φορά που έκανα κράτηση ξενοδοχείου μέσω internet, αφού έλαβα confirmation για το Lancaster hotel στην συνέχεια μου έστειλαν ένα e-mail που αφού μου ζητούσαν ταπεινά συγνώμη με ενημέρωναν .ότι βάση των κανονισμών μέσα σε 24 ώρες θα μου έστελναν τα στοιχεία του νέου ξενοδοχείου που θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον 4 αστέρων . Μαύρη στεναχώρια η Νατάσσα και η Άννα, άτιμη ζωή εμείς ένα δωματιάκι θέλαμε στο Αμστερνταμ και εσύ μας πετάς στα 4 αστέρια, πρίν περάσουν οι 24 ώρες και αφού πάλι μου ζητήσανε ταπεινά συγνώμη με ενημέρωσαν ότι το ξενοδοχείο μας θα είναι το Garden hotel δυστυχώς 5 αστέρων, (πώς να μην λατρέψω μετά όλα τα internet booking systems ) To δωμάτιο υπέροχο, μοντέρνο, με τα όλα του και τα jacuzzi του αλλά και το πανάκριβο minibar οπου αξέχαστα το νερό τα 250 ml έκανε ένα χιλιάρικο, τουτέστιν 3 ευρώ εν ετη 1999, και μετά ακούω τους δημοσιογράφους στα ρεπορτάζ να λένε ότι είναι ακριβό το νερό, δε αυτή η toblerone , ελπίζω η Αννα να θυμηθεί την τιμή. Το ξενοδοχείο βρισκότανε σε μια πανέμορφη γειτονιά δίπλα ακριβώς από τον οίκο Christies –όπου φυσικά είδαμε και την έκθεση που είχαν πριν την δημοπρασία, για υδρόγειους σφαίρες - και σε ένα υπέροχο κανάλι Οι βόλτες στο Αμστερνταμ ήταν πολλές, πήγαμε σε μουσεία, πήγαμε εκδρομή με τραίνο, παίξαμε τάβλι με ραβίνους, πήγαμε στο red light district, πήγαμε στο abraxas, διασκεδάσαμε σε ένα brasilbar φάγαμε καταπληκτικό αργεντίνικο φαγητό, δηλαδή μπριζόλες, γνωρίσαμε κόσμο, χαζέψαμε ατέλειωτες ώρες φιλοσοφώντας σ αυτό το παγκάκι πήγαμε σε Jazz club, χορέψαμε σε κλασσική disco στυλ Barbarella.... ηταν τέλεια ... συνεχίζεται ... ------------------------------------- σ αυτό το αφιέρωμα συμμετέχουν επίσης Σοφία Rednights CrazyTourists one world και σκιάγματα Juanita Sobreviviendo

Jacques Brel Amsterdam

Εγώ φτιάχνω ατμόσφαιρα με Jacques Brel και Amsterdam. Ταιριάζει και με τον φθινοπωρινό καιρό που τελικά έφτασε και σε μας εδώ κάτω. Καλό απόγευμα Κυριακής σε όλους :)

Που είναι?

AND THE WINNER IS ............... Σοφία από τις rednights Η σωστή απάντηση είναι: ΣΗΤΕΙΑ Επειδή δεν έχω μυαλό να γράψω κάτι καινούριο, αφού σκέφτομαι μόνο τις αναρτήσεις για την Ολλανδία, είπα "δεν βάζω μια φώτο και ότι γίνει..." Κανόνες Ενας και μοναδικός: όποιος το ξέρει, ας κρατηθεί και ας γράψει για απάντηση "ποιος κοιμάται στην πλατεία αυτού του τόπου" αλλά δεν λέει το όνομα του τόπου, έτσι να το ζαλίσουμε λιγάκι μέχρι την Κυριακή το βράδυ. Πολλές ευχές για καλό σ/κ σε όλους :)

blogo- παίχνιον...

Μετά από πρόσκληση της Σοφίας για το παιχνίδι "μπάνια του χθες" έκανα μεγάλη ανασκαφή και εκτός του ότι βρήκα θησαυρό όπως σας έχω πει και σε προηγούμενο ποστ -διότι με την ευκαιρία της ανασκαφής περί ανασκαφής επρόκειτο- βρήκα και τις φώτο της Ολλανδίας που ήταν χαμένες -, βρήκα αυτή την φώτο, πρέπει να είμαι 5 η 6 χρονών, η πρώτη από δεξιά, και είναι σε μια παραλία στην νότια Κρήτη όπου -ευτυχώς για την παραλία- η πρόσβαση είναι πολύ δύσκολη. Η πρώτη από αριστερά είναι η αδελφή μου και τα δύο παιδιά στην μέση είναι ξαδέλφια μου. Θα ήθελα να σας πω ότι εκείνη την μέρα ακόμα την θυμάμαι... Επειδή σπεύσατε να τους προσκαλέσετε όλους, εγώ θα πάρω μιά βαθιά ανάσα και θα τολμήσω να καλέσω την witch of daffodils που ξέρω ότι είναι κρυψίνους αλλά εγώ θα το τολμήσω ελπίζοντας να μη επικαλεστεί την ηλικία της (105 χρονών) και μας πει ότι τότε δεν έβγαζαν φωτογραφίες, και την Juanita τα αδελφάκια natassaki και manos s. που έχουν γεννητούρια αλλά θα είναι μεγάλη μου χαρά αν ανταποκριθούν. Επίσης καλώ και την Αννα την φίλη μου, (το φιλενάδι μου το γλυκό που πήγαμε μαζί στην Ολλανδία) (και που όλες τις φώτο αυτή της τράβηξε :) ) και σκοπεύει να φτιάξει το δικό της blog αλλά μέχρι τότε μαζί θα γράφουμε για την Ολλανδία και το ταξίδι μας.

και λίγες φώτο από την Κορσική.

Η αδελφή μου μόλις γύρισε από την Κορσική και σας δείχνω λίγες από τις φώτο τπου τράβηξε.

Εβδομάδα Αμστερνταμ - Ολλανδία.

"ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΤΟΥΛΙΠΑΣ" Και έτσι λοιπόν ο τρελοτουρίστας κέρδισε ! H πλατεία βρίσκεται στο Amsterdam και είναι η Max Euweplein. Ενεκα του super διαγωνισμού! αλλά και των αναρτήσεων που θέλουμε να κάνουμε εγώ οι crazytourists και η Σοφία και με σύμφωνη γνώμη των περισσοτερων φίλων των blogs μας λέμε να κάνουμε αφιέρωμα Ολλανδία την επόμενη εβδομάδα, όπως θέλει ο καθένας , εννοείται ότι Virtual ταξίδια είναι εντός του αφιερώματος. Αρχίζουμε την άλλη Δευτέρα (πόσο έχει ο μήνας?) και πάμε ΟΛΛΑΝΔΙΑ!!! (έχω μια χαρά- λες και θα πάω ...)

Γκάλοπ ... Ταξιδιωτικόν ;)

Αν η 28η Οκτωβρίου ήταν Παρασκευή που θα πηγαίνατε από Πέμπτη 27/10 έως την Κυριακή ? 4 μέρες / 3 διανυκτερεύσεις? Υ.Γ. ιδέα της Σοφίας που είναι ψυχή ταξιδιάρα :)

Που είναι?

H Σοφία μου έδωσε την ιδέα για ένα μίνι διαγωνισμό. Που είναι το μέρος που φαίνεται στην φωτογραφία? Επίσης μου έδωσε "πάσα" για ένα ταξίδι στις φωτος μου με κουβαδάκια .... φώτο με κουβαδάκια δεν βρήκα, αλλά βρήκα θησαυρό !

Μαρία Κάλλας. 30 χρόνια από τον θάνατο της.

16 Σεπτεμβρίου 1977 πέθανε η Μαρία Κάλλας στο Παρίσι. Είχα σκοπό να γράψω για την Κάλλας οπότε ξεκίνησα προ ημερών μια μικρή έρευνα στο διαδίκτυο για πηγές και διαφ. πληροφορίες έτσι ώστε να φτιάξω ένα πλήρες ποστ. Έψαξα επίσης να δω προς τιμήν της τι διοργανώνεται στην Ελλάδα, αλλά για άλλη μια φορά ο Καβάφης επιβεβαιώνεται ...

Ψάχνοντας λοιπόν διάβασα στο afaia-blog ότι δεν ήταν επιθυμία της Κάλλας να σκορπίσουν την στάχτη της στο Αιγαίο, έψαξα λοιπόν και βρήκα αυτό το υπέροχο άρθρο του Μηλιώνη το οποίο είχε δημοσιευθεί και στην Καθημερινή. αναδημοσιεύω από την σελίδα Α.Π.Ε και Μ.Π.Ε την βιογραφία της : "Με τη φωνή της, δημιούργησε ένα νησί για να ξαποσταίνουν τα όνειρα των ανθρώπων, τα διαβατάρικα πουλιά των δειλινών όλων των ουρανών, και μια πατρίδα εντός μας, όπου κελαρυστά νερά κεντάνε τον κόσμο τούτο…Η ματιά της ένας απέραντος ανοιχτός ορίζοντας, που ακουμπάει τη ματιά του και ανασαίνει ο κόσμος. Η Καικιλία-Σοφία-Αννα-Μαρία Καλογεροπούλου (Μαρία Κάλλας) ήταν το τρίτο παιδί του φαρμακοποιού, από τον Μελιγαλά, Γιώργου Καλογερόπουλου, γόνου αγροτικής οικογένειας και της Ευαγγελίας Δημητριάδη από την Στυλίδα, θυγατέρας οικογένειας στρατιωτικών. Tα άλλα της αδέλφια ήταν η μεγάλη της αδελφή Υακίνθη-Τζάκυ που γεννήθηκε στις 4 Ιουλίου 1917 και ο Βασίλης ο οποίος γεννήθηκε πιθανόν στις αρχές του 1920 πέθανε σε ηλικία 2 ετών από μηνιγγίτιδα. Ολα αυτά συνέβησαν στον Μελιγαλά όπου ο πατέρας της είχε φαρμακείο. Ο θάνατος του μικρού αγοριού αλλά και οι καυγάδες με την μητέρα της Μαρίας συνέτειναν στο να πάρει την απόφαση ο Γιώργος Καλογερόπουλος να φύγει για την Αμερική. Το πλοίο «έδεσε» στο λιμάνι της Νέας Υόρκης στις 2 Αυγούστου 1923 και το πρώτο πράγμα που αντίκρυσαν ήταν μεσίστιες σημαίες ενώ το πρώτο που άκουσαν ήταν πένθιμες σειρήνες. Εκείνη την μέρα, εντελώς απρόοπτα, είχε πεθάνει ο πενηντατετράχρονος ρεπουμπλικάνος Πρόεδρος των ΗΠΑ, Γουώρεν Χάρτινγκ. Στις 2 Δεκεμβριου 1923 στο Flower Hospital στην διασταύρωση της 5ης Λεωφόρου με τον 105ο δρόμο στο Μανχάτταν γεννήθηκε ένα κοριτσάκι μαυρομάλλικο και ασυνήθιστα εύσωμο. Ο Γιώργος και η Ευαγγελία οι οποίοι δεν είχαν ξεπεράσει τον θάνατο του Βασίλη, περίμεναν αγόρι. Η πρώτη αντίδραση της Ευαγγελίας ήταν μια αποστροφή. «Τέσσερεις μέρες αργότερα κοίταξα την κόρη μου για πρώτη φορά. Γιατί δεν μ’ αγαπάς μητέρα έμοιζαν να μου λένε τα μάτια της. Την σφιχταγκάλιασα και την φίλησα και μετά από αυτό την αγάπησα», θα πεί αργότερα η μητέρα της. Ηταν άραγε τα πρώτα σημάδια μιας φοβερής κόντρας που θα κρατούσε για όλη τους την ζωή; Στις 26 Φεβρουαρίου 1926 στην ορθόδοξη ελληνική Μητρόπολη της Αγίας Τριάδας στον αριθμό 319 του 74ου Ανατολικού Δρόμου στο Μανχάτταν οι δύο ανάδοχοι – Λατζούνης και Καρούζος – έδωσαν τέσσερα ονόματα στην μικρή: Σοφία – Καικιλία – Αννα-Μαρία. Ο Γιώργος Καλογερόπουλος και η Ευαγγελία δεν ταίριαξαν ποτέ. Εκείνος ήταν μάλλον άβουλος και απαθής σαν άνθρωπος σε αντίθεση με την εκρηκτική συζυγό του. Η Ευαγγελία έστρεψε όλη της την ενεργητικότητα στην ανατροφή των παιδιών της, μια ανατροφή αυστηρότατη, ενώ ο Γιώργος ήταν απόμακρος. Τα δυό κορίτσια της οικογένειας δεν πέρασαν ευτυχισμένα παιδικά χρόνια. Η Ευαγγελία επιτίθετο στον Γιώργο συνεχώς και για τα πάντα. Από την μεριά του ο Γιώργος Καλογερόπουλος προτιμούσε την φυγή και την συναναστροφή με άλλες γυναίκες – όπως έκανε και στον Μελιγαλά -για να αποφεύγει την αφόρητη Ευαγγελία, η οποία μόλις το ανακάλυπτε γινόταν ακόμα πιο επιθετική. Ως αιτία των επιθέσεων πρέπει επίσης να συνυπολογιστεί -ίσως και σε μεγαλύτερο βαθμό – η έλλειψη φιλοδοξίας εκ μέρους του Γιώργου και κυρίως η αδιαφορία του για να κάνει χρήματα, «όπως όλοι οι Ελληνες εκεί», γεγονός που με την σειρά του συντελούσε στην «κοινωνική σταστιμότητα», κατάσταση που πρέπει να εκνεύριζε αφάνταστα την Ευαγγελία. Η Ευαγγελία «υπενθύμιζε» στους καυγάδες αυτούς, τις «ταξικές» τους διαφορές, αποκαλώντας τον Γιώργο «βλάχο», ενώ επιπλέον «φρικιούσε», όταν εκείνος «τολμούσε» να ακούσει ένα δίσκο με δημοτικά ή «μπουζούκια». Για την «αστή» Ευαγγελία, μουσική ήταν μόνο η όπερα. Όλα αυτά έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στην διαμόρφωση του χαρακτήρα της Μαρίας γιατί σύντομα ένιωσε πως ήταν μόνη, ουσιαστικά, στην ζωή και συνειδητοποίησε την ανάγκη να στηρίζεται περισσότερο στον εαυτό της παρά στους άλλους. Ο Γιώργος Καλογερόπουλος αρχικά δούλευε ως υπάλληλος προσπαθώντας όχι και τόσο επίμονα να μάθει αγγλικά ώστε να ανοίξει ξανά φαρμακείο. Τα κατάφερε δανειζόμενος και χρήματα από τον φίλο του και συντοπίτη του γιατρό Λατζούνη, ο οποίος είχε ήδη πιαστεί στη Νέα Υόρκη στις αρχές του 1929. Ολα πήγαιναν καλά ως την «Μαύρη Πέμπτη» της 24ης Οκτωβρίου 1929 που το Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης κατέρρευσε. Στο φαρμακείο του ο Γιώργος Καλογερόπουλος εκτός από τα φάρμακα πουλούσε και σάντουιτς, παγωτά, ποτά, αρώματα ακόμα και βιβλία τσέπης. Το κλασσικό δηλαδή αμερικανικό ντράγκστόρ. Με την οικονομική κρίση ναι μεν ο κόσμος δεν σταμάτησε να αγοράζει φάρμακα σταμάτησε όμως να αγοράζει από τα άλλα. Ετσι ο Καλογερόπουλος αναγκάστηκε να πουλήσει το φαρμακείο και να βρεί δουλειά ως πωλητής καλλυντικών. Αυτό ήταν και το τελειωτικό χτύπημα στον έτσι και αλλιώς κατεστραμμένο γάμο του. Το 1929 ήταν επίσης η πρώτη χρονιά που η Μαρία γράφτηκε στο σχολείο. Η οικονομική κρίση ανάγκαζε την οικογενειά της να μετακομίζει από σπίτι σε σπίτι (άλλαξαν δέκα κατοικίες μέσα σε δεκατέσσερα χρόνια) με συνέπεια το κορίτσι να μην μπορεί να αποκτήσει σταθερό περιβάλλον και φιλίες. Η συναισθηματική της ανασφάλεια την έστρεψε προς τα μαθηματά της. Ηταν πάρα πολύ καλή μαθήτρια, και ανέπτυξε μια υπερβολική προσήλωση προς το καθήκον. Ζώντας ουσιαστικά με την μητέρα της και την αδελφή της, καθώς ο πατέρας της έλειπε όλο και πιό πολύ από το σπίτι, απολάμβανε τέσσερα πράγματα που η Ευαγγελία προσέφερε στις κόρες της. Επισκέψεις σε δανειστική Δημόσια Βιβλιοθήκη από όπου μπορούσε να δανειστεί κανείς και δίσκους, δύο προς δέκα σέντς κάθε φορά, σινεμά, μουσική στο Σέντραλ Πάρκ, και φαγητό σε κινέζικο. Σε όλη της την ζωή βιβλία δίσκοι, σινεμά και φαγητό θα ειναι οι αγαπημένες της απολαύσεις. Ηταν στα τέλη του 1931 όταν η Ευαγγελία αποφάσισε να ανακαλύψει τις μουσικές ικανότητες των παιδιών της. Παρά την σοβαρή οικονομική κρίση της οικογένειας αγόρασαν ένα πιάνο και προσέλαβαν μια δασκάλα την σινιορίνα Σαντρίνα για να κάνει μαθήματα αρχικά μόνο στην Τζάκυ. Σύντομα άρχισε να κάνει μαθήματα και η Μαρία, η Μαίρη όπως την φώναζαν στο σπίτι. Η μουσική άρχισε να μπαίνει για τα καλά στην ζωή της. Από τους πρώτους δίσκους που δανειζόταν από την βιβλιοθήκη άρχισε να ακούει τις μεγάλες φωνές να τραγουδούν. Τα Χριστούγεννα του 1931 ξεκίνησαν και έκτοτε κάθε Σάββατο μεταδίδονταν από το ραδιόφωνο ολόκληρες παραστάσεις από την Μετροπόλιταν Οπερα της Νέας Υόρκης. Οι μεγάλες φωνές της εποχής ήταν ο Ενρίκο Καρούζο και η Ρόζα Πονσέλε. Ολα αυτά επηρέασαν βαθύτατα την Μαρία στην αρχή όμως ασυνείδητα, μην ξεχνάμε ότι το ’31 ήταν μόλις 8 ετών. Εγινε ωστόσο φανατική ακροάτρια του ραδιοφώνου.Μια φορά αφηγήθηκε ο πατέρας της, οικογένεια και μερικοί φίλοι άκουγαν από το ραδιόφωνο να τραγουδάει το γαλλικό αστέρι της Μετροπόλιταν Οπερας ή Λίλυ Πόνς. Αυτό συνέβη το 1934. Η εντεκάχρονη Μαρία είπε οτι η Πόνς τραγουδάει φάλτσα. Κάποιος της αντέτεινε ότι η Πόνς είναι μεγάλο αστέρι και η Μαρία είπε. «Δεν μ’ ενδιαφέρει αν είναι αστέρι, τραγουδάει φάλτσα. Περιμένετε λίγο και θα δείτε, μια μέρα θα γίνω και εγώ αστέρι, μεγαλύτερο από αυτήν». Η Μαίρη τραγουδούσε στο σχολείο κάθε χρόνο στην τελετή απονομής των διπλωμάτων. Τα χειροκροτηματα που εισέπραττε, όμως, ήταν κερδισμένα με το αίμα της ψυχής της, καθώς η Ευαγγελία πίεζε αφόρητα το παιδι να μελετά, ενώ στεκόταν με τις ώρες στην ουρά για να εξασφαλίσει συμμετοχή της Μαίρης σε ραδιοφωνικές εκπομπές. Ο Γιώργος Καλογερόπουλος, μια «λεπτομέρεια» πλέον, στην ζωή της Μαρίας δεν το καταλάβαινε και κατηγορούσε την γυναίκα του ότι πίεζε την Μαρία να κάνει κάτι το οποίο στην πραγματικότητα ήθελε να κάνει η ίδια. Εχουν γραφεί πολλά για την πίεση αυτή, μια πίεση που στάθηκε καθοριστική για την ζωή της Κάλλας. Από την μια κατέστρεφε τον ψυχικό της κόσμο, από την άλλη χάρη σε αυτήν την πίεση – πρέπει να το ομολογήσουμε - έγινε ότι έγινε. Στα τέλη Φεβρουαρίου με αρχές Μαρτίου του 1937, η Ευαγγελία Καλογεροπούλου με την Μαρία εγκατέλειψε την Νέα Υόρκη. Η Τζάκυ είχε φύγει ένα χρόνο νωρίτερα. Στην διάρκεια του ταξιδιού, η Μαρία έπαιζε και τραγουδούσε που και πού – για να περνάει η ώρα - στο πιάνο της τουριστικής θέσης, όπου τυχαία την άκουσε ο καπετάνιος και της πρότεινε να τραγουδήσει στην κυριακάτικη λειτουργία του πλοίου. Το κοινό έμεινε κατάπληκτο από την απαίδευτη – ακόμα –φωνή και ήταν τότε που κέρδισε την πρώτη της ανθοδέσμη για «δημόσια» εμφάνιση, αλλά και την πρώτη της …κούκλα. Ηταν 13 ετών. Σεπόλια, 1937. Σε αυτή τη συνοικία των Αθηνών θα εγκατασταθεί η Μαρία Κάλλας με την μητέρα της. Βέβαια δεν έμειναν για πολύ εκεί. Εξι συνολικά μετακομίσεις μέχρι την εγκατάσταση στις αρχές του 1940 στην οδό Πατησίων 61. Η Ευαγγελία Δημητριάδη άρχισε γρήγορα να συλλέγει πληροφορίες για τα Ωδεία Το αρχαιότερο ήταν το Ωδείο Αθηνών και είχε και το μεγαλύτερο κύρος. Διευθυντής ήταν ο Φιλοκτήτης Οικονομίδης και τραγούδι δίδασκε η Ελβίρα ντε Χιντάλγκο. Το Ωδείο ήταν πολύ αυστηρό και ο Φιλοκτήτης Οικονομίδης έδινε ιδιαίτερη έμφαση στο να πληρούν οι μαθητές τα τυπικά προσόντα και να έχουν κάποια θεωρητική βάση. Στο πολύ νεώτερο Εθνικό Ωδείο, διευθυντής ήταν ο Καλομοίρης και ήταν κατά κάποιο τρόπο πιο ελαστικό. Προϋπόθεση βεβαίως για μουσικές σπουδές ήταν η δωρεάν φοίτηση των κοριτσιών με κάποια υποτροφία. Η πρώτη απόπειρα να γραφτεί η Μαρία Κάλλας στο Ωδείο Αθηνών ήταν αποτυχημένη. Δεν «πέρασε» την οντισιόν, κανείς δεν διέκρινε τίποτα (!) σε αυτή τη φωνή που βεβαίως δεν είχε δουλευτεί ακόμα και μάλιστα σύμφωνα με μαρτυρίες συναντήθηκε με τον Οικονομίδη και του είχε πεί ότι θέλει να γραφτεί στο Ωδείο γιατί «είχε φωνή». Εκείνος την ρώτησε αν είχε κάνει θεωρία, σολφέζ, κλπ τα υποχρεωτικά δηλαδή. Η Κάλλας απάντησε αρνητικά και εκείνος της είπε ότι αφού δεν ήξερε μουσική έπρεπε να γραφτεί πρώτα για τα υποχρεωτικά. Το καλοκαίρι του 1937 η Ευαγγελία Καλογεροπούλου με τις δυό της κόρες, επισκέφθηκε το Εθνικό Ωδείο και την Μαρία Τριβέλλα. - Ηρθα να σας εμπιστευθώ την κόρη μου Μαριάννα για να μάθει μουσική και μελόδραμα. Για τα δίδακτρα θα σας παρακαλέσω να φανείτε πολύ επιεικής και συγκαταβατική. - Θα την ακούσω και θα σχηματίσω γνώμη. «Εκτύπησα τα πλήκτρα του πιάνου σε γνωστή μελωδία και η Μαίρη Καλογεροπούλου άρχισε να τραγουδά», θυμάται η Μαρία Τριβέλλα. «Αυτό που υποπτευόμουν μόλις είδα το κορίτσι με τα κοντά καλτσάκια και το παγερό βλέμμα πίσω από τα ματογυάλια βγήκε σωστό. Η ζεστή παλλόμενη φωνή της παρόλον ότι ήτο κάπως πρωτόγονη και τελείως αφορμάριστη, πιστοποιούσε το μεγάλο πάθος που κατέκλυζε την καρδιά της. Όταν τελείωσε, γύρισα και είπα πολύ συγκινημένη στη μητέρα της. Θα διδάξω την κόρη σας μουσική και μελοδραματική εντελώς δωρεάν γιατί είναι μεγάλο ταλέντο.» Η Μαρία Καλογεροπούλου ρίχτηκε με πάθος στην μελέτη, μέρα και νύχτα και πολλές φορές ξεχνούσε να φάει. Από την άλλη η Μαρία ήταν μια προσωπικότητα που δύσκολα επικοινωνούσε με τους άλλους και αυτό σε συνδυασμό με τον ζήλο της δεν την έκανε ιδιαίτερα αγαπητή στους συμμαθητές της. Σε ό,τι αφορά τα μαθήματα, η Κάλλας ήταν γεννημένη με μια σπάνια «μουσικότητα», γεννημένη δηλαδή με ενστικτώδη μουσική αίσθηση και έκφραση και δεν εκτιμούσε ιδιαίτερα τα θεωρητικά μαθήματα. Σίγουρα παρακολούθησε μαθήματα υποκριτικής στην τάξη της Μελοδραματικής του Καρακαντά. Ο Καρακαντάς υποστήριζε ότι η πρώτη ευφυία στο μελόδραμα είναι ο συγγραφέας και μετά ο συνθέτης που στολίζει με την μουσική το κείμενο. Η Κάλλας αντιδρούσε σε αυτό, ενστικτωδώς αρχικά και αργότερα το 1968 θα πεί: «Το πρώτιστο καθήκον ενός τραγουδιστή, ενός μουσικού είναι να προσπαθεί να αισθάνεται εκείνο που επιθυμούσε ο συνθέτης. Τα λογοτεχνικά έργα είναι οι βατήρες εκκινήσεως, αλλά εκείνο που προέχει είναι το τι κάνει μ’ αυτά ο συνθέτης». Στις 11 Απριλίου 1938 στην επίδειξη των τάξεων τραγουδιού της Μαρίας Τριβέλλα στην αίθουσα «Παρνασσός» η Μαρία Καλογεροπούλου έκλεισε το πρόγραμμα, ερμηνεύοντας ένα ντουέτο από την Τόσκα μαζί με τον Ζαννή Καμπάνη. Ηταν 14 ετών. Κανείς δεν ασχολήθηκε με αυτή την επίδειξη, όμως ήταν η πρώτη και όπως θυμόταν αργότερα η αδελφή της Τζάκυ, «μόλις ακούσαμε τα χειροκροτήματα που βέβαια ήταν για τον Ζαννή παρά για την άγνωστη Μαρία όλοι ξέραμε πως η ζωή μας δεν θα ήταν πιά όπως πριν». Η πρόοδος της Κάλας ήταν εντυπωσιακή μέσα σε ένα εξάμηνο. Η «δαιμόνια» Ευαγγελία κατάφερε να κλείσει μια ακρόαση της Μαρίας από την Ελβίρα ντε Χιντάλγκο του Ωδείου Αθηνών. Η Ισπανίδα διέκρινε αμέσως το σπάνιο ταλέντο και ήθελε να την πάρει κοντά της. Εδώ η Ευαγγελία είχε τις ενστάσεις της. Από την στιγμή που η Μαρία είχε μπεί στις τάξεις ταλέντων της Τριβέλλα θα μπορούσε σε ένα χρόνο να πάρει δίπλωμα και να αρχίσει να εργάζεται. Πηγαίνοντας στο Ωδείο ουσιαστικά ξεκινούσε από την αρχή. Επεισε λοιπόν την ντε Χιντάλγκο να παρακολουθεί την Μαρία που όμως θα συνέχιζε για ένα ακόμα χρόνο με την Τριβέλλα. Η Ισπανίδα αποφάσισε ότι αξίζει τον κόπο να περιμένει. Στις 2 Απριλίου 1939 ερμήνευσε τον ρόλο της Σαντούζα από την Καβαλερία Ρουστικάνα του Μασκάνι. Ηταν η πρώτη της δημόσια εμφάνιση, στο θέατρο «Ολύμπια». Στο τέλος αυτού του σχολικού έτους της απενεμήθη χρηματικό βραβείο και το φθινόπωρο του 1939 γράφτηκε στο Ωδείο Αθηνών σην τάξη της Ελβίρας ντε Χιντάλγκο. Η στάση αυτή τόσο της Ευαγγελίας όσο και της Μαρίας πλήγωσε πολύ την ανιδιοτελή Μαρία Τριβέλλα και πιο πολύ την στενοχώρησε ότι η Κάλλας δεν της έστειλε ποτέ ούτε μία κάρτα. Η αλήθεια είναι ότι η Μαρία Κάλλας ντρεπόταν την δασκάλα της και ένιωθε τύψεις για την συμπεριφορά της. Όταν γύρισε στην Αθήνα, μετά από 12 χρόνια απουσίας, το 1957, ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανε ήταν να της τηλεφωνήσει. Αγκαλιές, δάκρυα και πολλή συγκίνηση στην συνάντησή τους. Η Μαρία Τριβέλλα δεν ανέφερε λέξη για το παρελθόν. Η Κάλλας της υποσχέθηκε ότι θα περάσει να την δεί. Δεν πέρασε. Η Μαρία Τριβέλλα συνέχισε να διδάσκει ευσυνείδητα ως τον Ιούνιο του 1963 που πέθανε από καρδιακό επεισόδιο σε ηλικία εξήντα εννέα ετών… Στις 3 Απριλίου 1940 η φωνή της Μαρίας Κάλλας ακούστηκε από τον ραδιοφωνικό «αέρα» του Σταθμού Αθηνών, στις 16 Ιουνίου έγιναν οι ετήσιες εξετάσεις της Μελοδραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών και στις 20 Ιουνίου υπέγραψε το πρώτο της συμβόλαιο με την Λυρική Σκηνή. Στις 28 Οκτωβρίου ο ιταλικός φασισμός χτύπησε την Ελλάδα. Η Κυριακή 27 Απριλίου 1941 βρήκε την Αθήνα μια πόλη έρημη με κλειστές πόρτες και παράθυρα και σφιγμένες καρδιές. Στο καφενείο Παρθενών απέναντι από την έπαυλη Θών στους Αμπελοκήπους γινόταν η επίσημη παράδοση της πόλης στο Γερμανό εισβολέα που βεβήλωνε την ανοιξιάτικη ελληνική γή με τις φαιοπράσινες στολές του φασισμού. Οι αρχές κατοχής τοποθέτησαν αμέσως ανθρώπους της εμπιστοσύνης τους στις περισσότερες διευθυντικές θέσεις δημοσίων οργανισμών και βέβαια και στο Εθνικό Θέατρο. Οι καλλιτέχνες της Λυρικής Σκηνής θα ηταν υποχρεωμένοι εφεξής να τραγουδούν για τις Αρχές Κατοχής είτε τους άρεσε είτε όχι. Η Λυρική Σκηνή δεν ανανέωσε το συμβολαίό της Κάλλας τον Ιούνιο του 1941. Κάτι ακόμα χειρότερο ήταν ότι η μητέρα της έδειχνε συμπάθειες στους Ιταλούς, που μπαινόβγαιναν στο σπίτι, εκθέτοντας και την Κάλλας. Βεβαίως η Μαρία Κάλλας δεν ήταν αγωνίστρια, αυτό είναι σίγουρο, όπως σίγουρο είναι και ότι ποτέ δεν συνεργάστηκε με τον κατακτητή. Εκείνο που την ενδιέφερε κυρίως ήταν το τραγούδι, ενώ από την άλλη ένα τέτοιο πλάσμα δεν μπορούσε να είναι αναίσθητο και να μην καταλαβαίνει τι γίνεται γύρω της. Είναι επίσης σίγουρο αν και όχι ομολογημένο ότι η Κάλλας κατάλαβε τι συνέβη στην Ελλάδα εκείνα τα χρόνια. Σε όλη της την ζωή δεν αναφερόταν ποτέ στο τι συνέβη τότε…Αφησε ένα πέπλο λήθης να σκεπάσει τα χρόνια εκείνα. Στις 27 Αυγούστου του 1942 στο θερινό θέατρο της Πλατείας Κλαυθμώνος μια αποκάλυψη. Η Μαρία Κάλλας στην πρώτης της επαγγελματική εμφάνιση σε όπερα ερμηνεύει «Τόσκα» του Τζιάκομο Πουτσίνι. Την ίδια χρονιά συμμετέχε σε συναυλία της Λυρικής στην θεσσαλονίκη. Στις 19 Φεβρουαρίου ερμηνεύει Πρωτομάστορα του Μανόλη Καλομοίρη, και εννέα μέρες αργότερα συμμετέχει σε μεγάλη συναυλία για τα συσσίτια της Νέας Σμύρνης στον κινηματογράφο Σπόρτινγκ. Στις 12 Δεκεμβρίου ερμηνεύει άριες του Μπετόβεν και του Ροσίνι σε συναυλία υπέρ των φυματικών. Εν τω μεταξύ όλα αυτά τα χρόνια ωρίμαζε σιγά-σιγά στο μυαλό της Μαρίας η ιδέα να φύγει από την Ελλάδα. Οι κυριότεροι λόγοι ήταν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα στο επαγγελματικό περιβάλλον της Λυρικής Σκηνής, η Μαρία ποτέ δεν ήταν συμπαθής στους συναδέλφους της, οι κακές σχέσεις με την μητέρα της και η έλλειψη του πατέρα της. Στις 14 Σεπτεμβρίου 1945 έφυγε για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Στις 3 Αυγούστου του 1947 η Μαρία Κάλλας ερμηνεύει «Tουραντό» του Τζιάκομο Πουτσίνι στην Βερόνα, ενώ την χρονιά αυτή θα συναντήσει και τον ιταλό βιομήχανο, Τζιοβάνι Μπατίστα Μενεγκίνι, τον οποίο παντρεύτηκε στις 21 Απριλίου 1949. Ο Μενεγκίνι ορκίστηκε να την κάνει την μεγαλύτερη τραγουδίστρια του κόσμου. Την υπέβαλε σε εξαντλητική δίαιτα και το «ασχημόπαπο» γίνεται «κύκνος»: η Μαρία θα φθάσει να ζυγίζει λιγότερο από 63 κιλά. Το 1950 χωρίζουν οριστικά οι δρόμοι της Μαρίας και της μητέρας της και στις 7 Δεκεμβρίου 1951 είναι η ημερομηνία που παίρνει σάρκα και οστά για την Κάλλας το όνειρο όλων των ερμηνευτών του λυρικού θεάτρου του κόσμου: ανοίγουν γι’ αυτήν οι πόρτες της Σκάλας του Μιλάνου όπου ερμηνεύει τον «Σικελικό Εσπερινό» του Τζουζέπε Βέρντι. Το 1954 μπαίνει στην ζωή της ο Λουκίνο Βισκόντι και μαζί του η αντιμετώπιση των ηρωϊδων της θα γίνει απόλυτα θεατρική. Η παράσταση της «Τραβιάτα» του Βέρντι στη Σκάλα του Μιλάνου το 1955, σε σκηνοθεσία Λουκίνο Βισκόντι, έμεινε ιστορική.Στις 27 Οκτωβρίου 1956 εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην Μετροπόλιταν Οπερα της Νέας Υόρκης. Στις 5 Αυγούστου 1957 η Μαρία Κάλλας επιστρέφει στην Αθήνα και εμφανίζεται κάτω από την σκιά της Ακρόπολης στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού. Στις αρχές του καλοκαιριού του 1957, η κοσμικογράφος των προσωπικοτήτων, Ελσα Μάξγουελ, οργάνωσε στην Βενετία ένα πάρτυ και εκεί η Μαρία Κάλλας θα γνωριστεί με τον Ελληνα κροίσο, Αριστοτέλη Ωνάση. Γεννιέται ένας μεγάλος έρωτας, ένας ανεμοστρόβιλος που θα διαρκέσει εννέα χρόνια. Ο Ωνάσης θα χωρίσει απο την πρώτη του γυναίκα, Τίνα Λιβανού και η Κάλλας από τον Μενεγκίνι. Η Μαρία θα αγαπήσει τον Αριστοτέλη. Οσο για εκείνον, αγάπησε, τελικά, την Κάλλας με τον τρόπο του και πάντα όταν υπέφερε, στην Μαρία Κάλλας κατέφευγε. Αρχικά ο Ωνάσης συμπεριφερόταν σαν 18άρης ερωτευμένος, ωστόσο, ταυτόχρονα, η Κάλλας ήταν γι’ αυτόν μια πρόκληση, ένα στοίχημα που έβαλε με τον εαυτό του, καθώς ο δαιμόνιος Σμυρνιός ποτέ δεν έγινε αποδεκτός «ολοκληρωτικά» από το διεθνές «τζέτ σέτ» ως «δικός τους». Οι επιχειρήσεις δεν έφταναν να τον «καθιερώσουν». Το 1957, όμως, στάθηκε σημαδιακή χρονιά για την Μαρία Κάλλας, καθώς τότε εμφανίστηκαν κάποια προβλήματα στην υψηλή φωνητική της περιοχή. Η Κάλλας όταν τραγουδούσε υπερέβαινε τον εαυτό της, αλλιώς δεν θα ήταν η Κάλλας. Τον Ιανουάριο του 1958 εγκατέλειψε στην Ρώμη την παράσταση της «Νόρμα» καθώς ερμήνευσε κάπως διστακτικά την ώρα της εισόδου της και ακολούθησαν αδικαιολόγητες αποδοκιμασίες. 1960 και 1961: Θρίαμβος στο αρχαίο θέατρο Επιδαύρου, το θέατρο με την καλύτερη «ακουστική» παγκοσμίως, όπου ερμήνευσε «Νόρμα» το 1960 και «Μήδεια» το 1961.Το 1962 αποθεώθηκε στη Σκάλα του Μιλάνου, ως «Μήδεια» σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή και κοστούμια του Γιάννη Τσαρούχη. Νέος καλλιτεχνικός θρίαμβος το 1964 στην Οπερα του Παρισιού με την «Νόρμα». Τελευταία παράσταση στις 5 Ιουλίου 1965 στο Κόβεν Γκάρντεν του Λονδίνου όπου ανέβασε «Τόσκα» σε σκηνοθεσία Φράνκο Τζεφιρέλλι. Το 1970 η Μαρία Κάλλας γύρισε σε ταινία την «Μήδεια» με σκηνοθέτη τον Πιέρ Πάολο Παζολίνι. Το 1971 άρχισε να διδάσκει στην Μουσική Σχολή Τζούλιαν στο Λίνκολν Σέντερ στη Νέα Υόρκη όπου σταμάτησε το 1972. Το 1973 σκηνοθέτησε με τον Τζιουζέπε ντι Στέφανο τον «Σικελικό Εσπερινό» του Βέρντι. Η τελευταία δημόσια εμφάνιση της Μαρίας Κάλλας πραγματοποιήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 1973 στην Οπερα του Παρισιού όπου τραγούδησε άριες. Το κοινό την κάλεσε δέκα φορές στη σκηνή, και ενώ οι ανθοδέσμες σκέπαζαν το «σανίδι», η κραυγή «Βίβα Μαρία» συγκλόνιζε την αίθουσα. Παρίσι, 16 Σεπτεμβρίου 1977, Παρασκευή: Την μέρα αυτή σίγησε για πάντα η λυρικότερη φωνή του 20ου αιώνα...η φωνή της Μαρίας Κάλλας. Τα περιουσιακά της στοιχεία και τα προσωπικά της αντικείμενα έγιναν αντικείμενο αισχρών συναλλαγών μεταξύ της μητέρας της - που δεν πήγε στην κηδεία – της αδελφής της και του Μενεγκίνι… Τα προσωπικά της χειρόγραφα τα κατέχει από το 1994 ο ιταλός γιατρός Ivano Signorini ο οποίος όπως σημειώνει ο Νϊκος Πετσάλης-Διομήδης, σέβεται τα κειμήλια, πλήν όμως η τύχη τους παραμένει άγνωστη. Ο συγγραφέας θεωρεί υπεύθυνη για όλα αυτά την, κατά τον ίδιο, «αυτοχρισμένη υπερασπίτρια της μνήμης της Κάλλας, Βάσω Δεβετζή». Η τεφροδόχος της Μαρίας Κάλλας εκλάπη το 1978 και βρέθηκε στο Pere Lachaise, και ο Νίκος Πετσάλης-Διομήδης επιμένει πως το σκόρπισμα της τέφρας της Κάλλας στο Αιγαίο στις 3 Ιουνίου 1979 δεν ήταν παρά μια σκηνοθετημένη τελετή από την Δεβετζή: «Κι όταν ο υπουργός Πολιτισμού, Δημήτρης Νιάνιας άδειαζε το κουτί με σεβασμό στο πέλαγος ένας εκδικητικός αέρας φυσούσε την τέφρα καταπρόσωπο – και μέσα στο στόμα ακόμα – μερικών «ιεροτελεστών» μιας παράστασης, στην οποία η Μαρία μάλλον δεν συμμετείχε…», σημειώνει ο συγγραφέας, μεγαλώνοντας την θλίψη για των ανθρώπων τα έργα… Τελευταία φορά που η Κάλλας επισκέφθηκε την Ελλάδα, μακρυά από την δημοσιότητα, ήταν στην Χαλκιδική το 1976. Σιγοτραγουδούσε την «Συννεφιασμένη Κυριακή» του Βασίλη Τσιτσάνη και την «Νυχτερίδα» του τυφλού ρεμπέτη Δημήτρη Γκόγκου-Μπαγιαντέρα… Ντίβα, από το divine. Θεϊκή, ανυπέρβλητη, μυστηριώδης, μοιραία και ως επίλογος σε αυτήν την σύντομη αναφορά στην Μαρία Κάλλας θα είναι η αφήγηση του συνθέτη Κυριάκου Σφέτσα που το καλοκαίρι του 1964 στις Γιορτές Λόγου και Τέχνης στη Λευκάδα, εκλήθη να συνοδεύσει στο πιάνο την Μαρία Κάλλας καθώς εκείνη ξαφνικά εξέφρασε την επιθυμία να τραγουδήσει. «Η νεκρική σιγή που απλώθηκε όταν ανεβήκαμε στο πάλκο ήταν η συγκλονιστικότερη μουσική παύση που έχω νιώσει. Ως να ‘ρχεται ένας κρυφός αέρας να σε πάρει για κάποιο άγνωστο όνειρο. Ξεχύθηκαν βελούδινοι ήχοι και μάγεψαν τα νερά του Ιονίου. Κι έφεραν σε όλους την κάθαρση που μόνο ανείπωτα γεγονότα μπορούν να φέρουν.Ο κόσμος παραληρώντας συνόδεψε την Μαρία μέχρι το λιμάνι.Εγώ εισπράττοντας μερικά απωθητικά μπράβο εξαφανίστηκα ως αριθμός μέσα στις χιλιάδες. Θυμάμαι απλά την μελαγχολία μου και την μοναξιά μου. Θυμάμαι ότι το απρόσμενο όνειρο κράτησε πολύ λίγο και πως ξαναβρέθηκα πίσω στην πραγματικότητα. Κρατούσα την αίσθηση από το φιλί που μου ‘δωσε στο μάγουλο και τον ερωτισμό που ένιωσα όταν ακούμπησα τα γυμνά της μπράτσα… «Τι ήταν παιδάκι μου αυτή η φωνή;» με ρώτησε από το κατώφλι της πόρτας όπου μεσάνυχτα υπνοβατούσε μια γριούλα. Η φωνή της Μαρίας ως μαγική ξεπερνούσε τα φυσικά όρια… Υπολόγισα τα οχτακόσια μέτρα απόστασης και ανατρίχιασα…» Γιώργος Μηλιώνης " ---------------------------- Φυσικά στην Σκάλα του Μιλάνου θα υπάρχει αφιέρωμα στην Μαρία Κάλλας. "Teatro alla Scala Homage to Maria Callas September 2007- January 2008 Maria Callas, whose personal legend is for ever linked to the history of opera, died on 16 September 1977. On the occasion of the thirtieth anniversary of her death, La Scala organises various events to pay tribute to the great soprano. Since 14 September the exhibitions "Stage Costumes" and "Backstage Images" are on view in the Theatre Museum and at the "Arturo Toscanini" Boxes Foyer. The first exhibition (which runs until 31 January 2008) will display the original costumes worn by Callas during her performances at the Milanese opera house, which today are kept in the historical archives of the theatre. The second exhibition (open until 30 November 2007) will feature photographs of Maria Callas taken out of stage, most of them never shown previously. On Sunday 16 September, on the exact day of the anniversary, La Scala will open its auditorium to the public for the world premiere of Philippe Kohly's film "Callas". There will be three screenings that day, at 12 noon, 3 pm and 9 pm. Participation in the event is free, but is only allowed to those in possession of tickets, which will be available free of charge from Saturday 8 September till Saturday 15 September at the Evening Box Office (Via Filodrammatici), from 10 am to 1 pm and from 2 to 4 pm. On 16 September the box office will be open one hour before each screening. Tickets are numbered and are available while seats last. The anniversary will also be celebrated with the publication of an illustrated book published by Allemandi, "Maria Callas - Gli anni della Scala". The volume documents the ten unforgettable seasons that changed the way opera presents itself as a high synthesis of theatre and music to today's sensitiveness." ----------------------------- ευτυχώς που η πρεμιέρα της ταινίας θα γίνει στο Μιλάνο.... Συνδέσεις για βιογραφία - δισκογραφία Μουσική βιβλιοθήκη Λίλιαν Βουδούρη ΕMI Στα ιταλικά από τους φίλους της... Teatro alla Scala H ζωή με την Αριστοτέλη Ωνάση.

Basketball, συνέχεια...

UPDATE Αντί απάντησης στα comments Το 1987 έδινα πανελλαδικές, το σχέδιο διαβάσματος ήταν βάση των αγώνων, άλλωστε δεν έπρεπε να χάσω ούτε ένα. Για να καταλάβετε, μέχρι και το 1986 έπαιζα στην σχολική ην ομάδα αλλά και στον Σ.Α.Ο., είχα ξεκινήσει από πολύ μικρή από την Πέμπτη δημοτικού, όχι γιατί ήμουνα κανένα πρώτο μπόι αλλά γιατί μ άρεσε πάρα πολύ. Θυμάμαι ακόμα που έβαζα την μάνα μου να με ξυπνήσει την Κυριακή νωρίς προκειμένου να δω τον "θαυμαστό κόσμο της μουσικής" και το "ο κόσμος του ΝΒΑ". Μ άρεσε το μπάσκετ, μ άρεσε και όλη η "κοινωνική" ζωή που κάναμε γύρω από το μπάσκετ, αγώνες τα σ/κ, αναγνώριση όταν πηγαίναμε καλά, κοπάνες από το μάθημα στο όνομα της προπόνησης κ.α. Ετσι εξηγείται γιατί αν και Παναθηναικός είμαι και πιστή φίλη του Αρη, γι αυτό και συγκινήθηκα προχθές με την αγκαλιά του Γιαννάκη με τον Γκάλη, για όσους θυμούνται πολύ καλός Γκάλης δεν υπήρχε χωρίς τον Γιαννάκη. Μια ματιά αντάλασαν και μετά ζωγράφιζαν, τόση φαντασία στο παιχνίδι επιτρέψτε μου να πω ότι μόνο ο Jordan με το Pipen, πάντα αναλογικά, φυσικά, με τα φυσικά προσόντα και το ανάλογο πρωτάθλημα που έπαιζε ο καθένας. Και το λίγο που έβλεπα από ΝΒΑ πάντα μου έκανε μεγάλη εντύπωση ότι πολύ καλός Jordan ήταν μόνο όταν έπαιζε με τον Σκότι Πίπεν.(Ο Pipen είναι αυτός που έκανε την δήλωση ότι οι Ελληνες χρειάζεται να μάθουν 66 πράγματα για το μπάσκετ μετά από μια ήττα απο τους αμερικάνους με 66 πόντους διαφορά) (τα λέω όλα αυτά γιατί έχουμε και νέα παιδιά εδώ και είναι δύσκολο να τα ξέρουν) Τέλος πάντων πολυλογώ και θέλω να τελειώσω το επόμενο ποστ για να το ανεβάσω μέχρι αύριο. Εύχομαι να παίξει σήμερα τόσο καλά η ομάδα που να μας επαναφέρει όλο τον χαμένο ενθουσιασμό, είμαι σίγουρη ότι θα κάνουν "ζημιά" στον Λάκοβιτς αφού τον ξέρουν σαν την κάλπικη πεντάρα, άλλωστε και στο ματς με την Barcelona το χειμώνα -με ΠΑΟ- τον εξαφάνισαν, όλη η ομάδα είναι στημένη γύρω από τον Λάκοβιτς, οπότε αν βρουν ρυθμό και κλείσουν τον Λάκοβιτς νομίζω ότι δεν θα έχουμε πρόβλημα. Πολύ θα ήθελα να ξέρω αν ο Ομπράντοβιτς κάνει κανένα τηλέφωνο σε Διαμαντίδη-Ντικούδη- Τσαρτσαρή - Χατζηβρέττα- Σπανούλη ?? (Πεννυ αν μάθεις κάτι πες το !!) ------------------------------------------- H ιστορία του ελληνικού μπάσκετ... Το παρόν... Ο κόσμος.... το πρόγραμμα .... 13/09 20:00: Ρωσία-Γαλλία 13/09 22:30: Ισπανία-Γερμανία 14/09 20:00: Κροατία-Λιθουανία 14/09 22:30: Ελλάδα-Σλοβενία οι σκέψεις... "Πάμε χωρίς φόβο με πολύ πάθος! 13/09/2007 Η μέρα της κρίσης πλησιάζει. Αύριο το βράδυ απέναντι στη Σλοβενία ξεκινάμε -ουσιαστικά- την υπεράσπιση του τίτλου μας ως πρωταθλητές Ευρώπης. Τους ξέρουμε και μας ξέρουν πολύ καλά. Μόνο φέτος το καλοκαίρι παίξαμε δύο φορές εναντίον τους. Την μία στο Στρασβούργο, που χάσαμε και την άλλη στην Αθήνα στο τουρνουά “Ακρόπολις”, όπου νικήσαμε. Η προϊστορία μας με τους Σλοβένους δεν θα παίξει τον παραμικρό ρόλο. Ο αγώνας θα κριθεί στην καρδιά, το πάθος και το καθαρό μυαλό. Εμείς έχουμε δείξει ότι διαθέτουμε και τα τρία. Υπάρχει αισιοδοξία ανάμεσά μας. Νιώθουμε σίγουροι για τους εαυτούς μας. Είμαστε ήρεμοι και ταυτόχρονα αποφασισμένοι. Δεν αισθανόμαστε την ανάγκη ν’ αποδείξουμε το παραμικρό. Πάμε για άλλη μία μάχη. Να είστε σίγουροι ότι θ’ αφήσουμε τα πάντα στο παρκέ αύριο το βράδυ. Για να φύγουμε νικητές και να προχωρήσουμε ένα βήμα παραπάνω στη διοργάνωση. Σε λίγο πάμε για προπόνηση, οπότε πρέπει να σας αφήσουμε. Να πιστεύετε σε αυτήν την εθνική!" ...από το blog των Παπαλουκά- Διαμαντίδη το blog του Βασίλη Σπανούλη και οι δικές του σκέψεις για την συνέχεια (welcome back!!!) και η αναγνώριση ...δείτε το!

εγώ πάντως ελπίζω στο χρυσό δεν μπορεί κάποτε θα πάρουν και αυτοί μπροστά ... και να πω την αλήθεια μου εγώ μόνο το χρυσό θέλω τον δεύτερο και τον τρίτο ποιός τον θυμάται ? Go Greece GO!!!

Για να δούμε τι θα γίνει στην συνέχεια.

Προσφορές.

Πέφτει η κίνηση, πέφτουν και οι τιμές. Ωρα για Σαββατοκύριακα στην Ευρώπη. Η Αegean κάνει ξανά την προσφορά με 37 ευρώ στο Μιλάνο (αεροπορικός ναύλος και φόροι μαζί). Εδώ η προσφορά. Η Ολυμπιακή έχει πολύ δελεαστική προσφορά η οποία ισχύει εδώ και καιρό για Λάρνακα Εδώ η προσφορά. Επίσης η Lufthansa έχει πολύ καλές τιμές για U.S. αλλά και για Μόναχο και Φρανγκφούρτη. Εδώ η προσφορά.

EuroBasket 2007

Αν και πραγματικά δεν έχουμε δει την δύναμη και την κλάση τους, πράγμα που ευχόμαστε να δούμε άμεσα δηλαδή απόψε, θα ήθελα να αναφέρω το εξής για ότι αφορά τα χρυσά που έχουν κατακτήσει οι ελληνικές εθνικές ομάδες. 1. Eurobasket 1987 Η εθνική μας χάνει από την USSR με σκορ 66-69 και στον τελικό κερδίζει με 103-101. η κατάληξη τότε: ΧΡΥΣΟ 2. Euro 2004 H εθνική στην φάση των ομίλων χάνει από την Ρωσία με 2-1 και η κατάληξη τότε: ΧΡΥΣΟ 3. Eurobasket 2005 η εθνική χάνει στην φάση των ομίλων από την Σλοβενία 56-68 η κατάληξη τότε: ΧΡΥΣΟ 4. Mundobasket 2006 η εθνική φτάνει στον τελικό αήτητη κατάληξη τότε: ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΑΡΑ μία ήττα που πρέπει να κάνουμε την κάναμε προκειμένου να την κάνουμε στον τελικό καλύτερα στην α' φάση ΟΠΟΤΕ ΒΟΥΡ για το χρυσό τώρα και ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΠΑΙΞΤΕ ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ ΠΟΥ ΞΕΡΕΤΕ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΝ ΧΑΣΕΤΕ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ!!! VAMOS EUROBASKET !!!!!!!! Υ.Γ. ΝΑ ΣΗΜΕΙΩΣΩ ΟΤΙ ΓΕΝΙΚΑ ΕΧΟΥΜΕ ΜΙΑ ΤΑΣΗ ΝΑ ΚΕΡΔΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗ ΣΤΗΝ ΕΔΡΑ ΤΟΥ ΒΛΕΠΕ: ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΡΤΟΓΑΛΛΙΑ (ΔΙΣ) 2004 ΛΙΣΣΑΒΩΝΑ ΒΛΕΠΕ: ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ ΜΠΟΛΩΝΙΑ ΤΕΛΙΚΟΣ EUROLIGUE ΣΤΗΝ ΜΠΟΛΩΝΙΑ

Luciano Pavarotti sings

άλλος ένας μεγάλος έφυγε ...

Κορσική - mini travel guide.

Λοιπόν μετά από μια μικρή έρευνα που έχω κάνει για το πως θα πραγματοποιήσουμε το συγκεκριμένο ταξίδι έχω καταλήξει στα παρακάτω. Για ότι αφορά την μεταφορά νομίζω ότι το πιο εύκολο είναι να φτάσουμε στο Μιλάνο ( να έχει και καμιά καλή προσφορά πάλι η aegean αλλά οφείλω να πω ότι εκτός προσφορών πάντα το πιο φθηνό εισιτήριο για Μιλάνο το βρίσκω με Ολυμπιακή γιατί χρεώνει σε προνομιακή τιμή για τον επιβάτη την πτήση του εσωτερικού, βέβαια το κάνει τώρα και η aegean αλλά οι αναχωρήσεις στις 7 το πρωί από το Ηράκλειο και με 2 ώρες δρόμο, πιστέψτε με δεν μ αρέσει καθόλου. Νοικιάζουμε αυτοκίνητο αφού φυσικά έχουμε προνοήσει διότι Μιλάνο είναι αυτό... α! την τελευταία φορά που είχα βρεθεί στο αεροδρόμιο του Μιλάνου και ενώ είχαμε κλείσει αυτοκίνητο (τις περισσότερες φορές με sixt δίνει τις καλύτερες τιμές) βρήκα μία εταιρεια (στην malpensa) που λέγεται Targa rent και είχε πολύ φθηνές τιμές έως και ασυναγώνιστες. Εδώ θα βρείτε μία λίστα με τα τηλ. για κρατήσεις και πληροφορίες. Οδηγούμε νότια προς Savona, Ε35 Μalpensa - Milano και A7 Milano - Savona. χωρίς απρόοπτα ο δρόμος είναι και δεν είναι 2 ώρες χωρίς να κρατάτε ταχυδρομείο :) (μην ξεχνιόμαστε, εάν βρεθείτε σε autostrada από τις 00:00 έως 06:00 ο καφές είναι δωρεάν σε όλα τα καφέ) Επιλέγω την Σαβόνα για αναχώρηση με πλοίο πρώτον γιατί μου φαίνεται πολύ κοντά στο Μιλάνο, δεύτερον είναι πολύ συμπαθητικό μέρος και αν έχει κάποιος χρόνο μπορεί να πεταχτεί για μια βόλτα στην πανέμορφη Imperia η στο καταπληκτικό San Remo. Βεβαια μπορείτε κάλλιστα να πάτε Ρώμη και από εκεί στην Civitavecchia και να πάρετε το πλοίο για Κορσική. Η Κορσική άλλωστε έχει γύρω γύρω λιμάνια, και από το livorno αλλά και από την Νίκαια ή την Τουλόν. Τέλος πάντων διαλέγετε και παίρνετε. Προσφορές στις τιμές όλο τον χρόνο πλην του Αυγουστου. Εχω δει διαφήμιση για καμπίνα με αυτοκίνητο (4 ατομα) για 30 ευρώ, άλλη φορά τσέκαρα τις τιμές και έβαζα εικονικές ημερομηνίες και είχε τιμές jack pot για 0,01 euro... Η εταιρεία που ταξιδεύει για κορσική είναι η Corsica Ferries και πάει και στην Σαρδηνία που είναι ακριβώς κάτω από το νότιο άκρο της Κορσικής. H Κορσική σε σταυρό ειναι 180 km Β-Ν και περίπου 80 km Δ-Α. Η ακτογραμμή είναι περίπου 1000 Km και 300 km ειναι οι παραλίες. Eιναι ορεινό νησί με ψηλότερη κορυφή στα 2.710 μέτρα το Monte Cintu. Χωρίζεται από την Σαρδηνία με τον πορθμό του Bonifacio. Στη Κορσική η επίσημη γλώσσα είναι φυσικά τα γαλλικά όμως οι κάτοικοι μιλούν μία διάλεκτο την Corsu που επίσης μιλιέται και στην Σαρδηνία και επικρατούν τα ιταλικά. Η πρωτεύουσα είναι το Αιάκειο η Ajax γενέτειρα του Ναπολέων Βοναπάρτη. ....στο επόμενο πόλεις και χωριά της Κορσικής

Κορσική.

Μετά από σωρεία συμπτώσεων και βασικότερη ότι προσπαθούσα να θυμηθώ το όνομα ενός συγκροτήματος από την Κορσική και το βρήκα σε ένα ποστ της Κικής (ονειρομαγειρέματα) προχθές, με κάνει να γράψω για ένα τόπο που ακόμα δεν έχω καταφέρει να ταξιδέψω αλλά θέλω να πιστεύω, ότι θα γίνει αυτό το ταξίδι σύντομα. Έχω διαβάσει πάρα πολύ για την Κορσική. Όλα ξεκίνησαν ένα βράδυ που ξύπνησα γύρω στις 4 και έκανα ζάπινγκ να δω κάτι μήπως και με πάρει ο ύπνος ξανά. Με βρήκε το πρωί να ψάχνω στο internet βιβλία πληροφορίες και ότι άλλο αφορούσε την Κορσική. Εκείνο το βράδυ λοιπόν είδα ένα ντοκιμαντέρ στην ΕΤ3 για τους Έλληνες της Κορσικής και την ιστορία τους. Η ιστορία –πάντα για μένα – ήταν συναρπαστική. Αλλωστε χωρίς να πω ότι τρελαίνομαι για ιστορία μ αρέσει όμως πολύ να διαβάζω για την ιστορία του τόπου που πρόκειται να ταξιδέψω, επίσης όλη αυτή η προετοιμασία πριν το ταξίδι μου δίνει μεγάλη χαρά, νοιώθω σαν να είναι το μισό ταξίδι. Εκτός λοιπόν από το ντοκιμαντέρ διάβασα τους Βοιτυλιώτες (εκδόσεις Ερωδιός), έψαξα στο internet πολύ και διαβάζοντας και ξένες πηγές και ελληνικές κατέληξα ότι έτσι όπως είδα πρώτη φορά την ιστορία και έτσι όπως μου την μετέφερε αργότερα ένας συγγενείς μου ο οποίος κατάγεται από το Γύθειο και είναι από την οικογένεια που είχε εμπλακεί με τους Στεφανόπουλους (θα καταλάβετε παρακάτω, αν ήδη δεν γνωρίζετε την ιστορία) την μεταφέρει πάρα πολύ καλά το mani.org.gr. Σας την παραθέτω παρακάτω, ίσως επειδή είναι μεγάλη να μην θέλετε να την διαβάσετε, όμως εμένα μ αρέσει, και επειδή η ιστορία γενικώς επαναλαμβάνετε έχει νόημα να ξαναδούμε πως η ματαιοδοξία ενός ατόμου, ξεριζώνει μια ολόκληρη οικογένεια, ένα ολόκληρο χωριό. ………. « Τον διχασμό και τις τραγικές συνέπειες από τον αδελφοκτόνο πόλεμο ανάμεσα στις δύο τρανές οικογένειες (Μέδικων – Στεφανόπουλων), τον πέτυχε τελικά ένας νεαρός και φιλόδοξος τυχοδιώκτης, αλλά και η...Τουρκική διπλωματία οποία κατάφερε ότι δεν είχε πετύχει με τόσους πολέμους ενάντια στην Μάνη… Ο Λιμπεράκης Γερακάρης, καταγόταν από καλή οικογένεια (των Κοσμάδων) και είχε υπηρετήσει στον Ενετικό στόλο, κάτι που αργότερα τον βοήθησε στο να γίνει ένας από τους τρομερότερους πειρατές του Αιγαίου! Όταν ο Μέγας Βεζίρης Κιοπρουλής, αντελήφθη ότι με τον πόλεμο δεν μπορούσε να υποτάξει τους Μανιάτες , έστειλε ισχυρό στόλο υπό τον Χασάν-Μπαμπά στην Μάνη, αλλά με... προτάσεις ειρήνης!! Ζητούσε την φόρου υποτέλεια της Μάνης, αλλά με αυτοδιοίκηση από τοπικό άρχοντα (Μπέη) που θα διόριζε η Υψηλή Πύλη, την μη συμμετοχή των Μανιατών σε άλλες πολεμικές ενέργειες και την παράδοση νεαρών ομήρων από όλες τις ισχυρές οικογένειες ιδίως των Μεδίκων και Στεφανόπουλων. Οι όροι εξόργισαν τους Μανιάτες, επετέθησαν και κατέστρεψαν τον στόλο του Χασάν - Μπαμπά στις Κιτριές και ετοιμάστηκαν για άλλον έναν μακροχρόνιο πόλεμο με τους Τούρκους. Τότε ο Κιοπρουλής εστράφη στον Λιμπεράκη Γερακάρη και του πρότεινε να αναλάβει αυτός καθήκοντα σαν πρώτου Μπέη της Μάνης, αρκεί να μπορεί να ελέγχει τις δύο μεγάλες οικογένειες. Ο Λιμπεράκης Γερακάρης, χωρίς να ομολογήσει σε κανέναν τις επαφές που είχε με τους Τούρκους, πλησίασε την οικογένεια των Μεδίκων -για να έχει την προστασία τους- και ούτε λίγο ούτε πολύ, ζήτησε σε γάμο την κόρη του Ιάκωβου Μεδίκου, Μαρία, την οποία όμως είχε ζητήσει προηγουμένως σε γάμο ένας Στεφανόπουλος, ο Μιχαήλ Λεμιθάκης! Οι γονείς της Μαρίας, προτίμησαν τον Γερακάρη, ο οποίος έχοντας σαν δύναμη πίσω του αυτή της οικογένειας των Μεδίκων, άρχισε το ...αποστολικό του έργο! Να πείσει τους Μανιάτες πως ένας ντόπιος Διοικητής (Μπέης) θα έλυνε για πάντα τα προβλήματα που είχαν οι Μανιάτες με τους Τούρκους και θα μπορούσαν στο εξής να ασχοληθούν ελεύθεροι και ειρηνικά με τα έργα τους, χωρίς άλλες προστριβές. Οι φήμες άρχισαν να οργιάζουν πλέον γύρω από τις δραστηριότητες και τους τελικούς σκοπούς του Γερακάρη, μέχρις ότου και η μνηστή του, Μαρία Μεδίκου, του ζήτησε να διαψεύσει δημόσια τις επαφές που έλεγαν πως είχε με τους Τούρκους. Εκείνος την αγνόησε και συνέχισε τις προσπάθειές του. Τότε η Μαρία εστράφη στον Μιχαήλ Στεφανόπουλο Λεμιθάκη, τον οποίο φαίνεται πως συμπαθούσε πολύ περισσότερο από το Γερακάρη και χωρίς να ζητήσει την άδεια των γονέων ή των συγγενών της, έφυγε μαζί του κρυφά, χωρίς να φαντάζεται τις συνέπειες της πράξεώς της. Για τα ήθη και έθιμα της Μάνης, το γεγονός αυτό ήταν έγκλημα καθοσιώσεως και ιδιαίτερα προσβλητικό για την οικογένεια των Μεδίκων. Έτσι ξεκίνησε ένας αμείλικτος και λυσσαλέος πόλεμος μεταξύ των δύο οικογενειών που δίχασε όλη την Μάνη για 3 χρόνια και συσσώρευσε συμφορές όσο και αμέτρητα θύματα μεταξύ των δύο οικογενειών, αλλά και από όλες τις οικογένειες που τελούσαν υπό την προστασία της μίας ή της άλλης. (Από τότε άρχισαν να χτίζονται οι πύργοι της Μάνης, ώστε η κάθε οικογένεια να μπορεί να πολεμά η μία την άλλη εκ του σύνεγγυς και του ασφαλούς). Ο Λιμπεράκης Γερακάρης, μισούμενος από όλους, αλλά και ντροπιασμένος από την φυγή της ωραίας Μαρίας, πούλησε την περιουσία του , εξόπλισε ένα ιστιοφόρο και έγινε ... πειρατής!! Όργωνε το Αιγαίο λήστευε όποιο πλοίο συναντούσε και κατάπινε το μίσος του για τους Στεφανόπουλους και τους Μεδίκους, αλλά συγκρατούσε και την φιλοδοξία του να γίνει Μπέης της Μάνης, για να μπορέσει έτσι να εκδικηθεί τους εχθρούς του. Ήξερε και μπορούσε να περιμένει. Ο έρωτας, η φιλοδοξία και το μίσος, στάθηκαν ανέκαθεν τα μεγαλύτερα κίνητρα για να γραφτεί η ανθρώπινη ιστορία... Ο τρόμος που έσπειρε ο Γερακάρης σε όλη την Μεσόγειο ήταν τέτοιος, ώστε ολόκληρος ο Τουρκικός στόλος βγήκε για να τον κυνηγήσει. Τον συνάντησε, ακολούθησε μια πεισματική ναυμαχία και ο Γερακάρης έχασε τον πειρατικό του στόλο, συνελήφθη και μεταφέρθηκε σιδηροδέσμιος στην Κωνσταντινούπολη. Μετά από αίτημά του , παρουσιάστηκε στον Μεγάλο Βεζίρη τον οποίο έπεισε, πως ότι έκανε, το έκανε για το συμφέρον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (!). Κατάφερε να κερδίσει την ελευθερία του, την εκ νέου υποστήριξη της Υψηλής πύλης, χρήματα και μέσα άφθονα, ώστε να καταφέρει τους Μανιάτες να τον αποδεχτούν για Μπέη τους. Ο Λιμπεράκης Γερακάρης επέστρεψε στα πάτρια εδάφη, οργάνωσε μια ομάδα από τυχοδιώκτες προσωπικούς του φρουρούς και άρχισε για άλλη μια φορά την...προπαγάνδα, προκειμένου να πείσει τους συμπατριώτες του να αποδεχτούν τελικά τις «ευνοϊκές» προτάσεις των Τούρκων, σαν τις μόνες συμφέρουσες για τον τόπο. Ταυτόχρονα, υπέδειξε στους Τούρκους να καταλάβουν τα διάφορα φρούρια της Μάνης, να τα ανοικοδομήσουν και να χτίσουν απέναντι από το Οίτυλο ένα νέο (Κελεφάς), χωρίς όμως και να προβούν σε οποιαδήποτε δίωξη ή πολεμική δράση κατά των Μανιατών. Έτσι ο Γερακάρης, έστηνε σιγά - σιγά τον θανάσιμο ιστό, προκειμένου να εξαναγκάσει έστω και με την βία, να τον αναγνωρίσουν για Μπέη της Μάνης. Ιδιαίτερα από το φρούριο της Κελεφάς, οι Τούρκοι μπορούσαν να ελέγχουν κυρίως το Οίτυλο που ήταν η καρδιά της Μανιάτικης αντίστασης, αλλά και η βάση των δύο οικογενειών που ο Γερακάρης μισούσε θανάσιμα. Ο εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στις δύο οικογένειες είχε λήξει λόγω της στενής πολιορκίας των Τούρκων και της ολοφάνερης πλέον συνεργασίας του Γερακάρη μαζί τους, αλλά και διότι αμφότερες οι οικογένειες είχαν εξαντληθεί σε έμψυχο αλλά και άψυχο υλικό. Ο Λιμπεράκης Γερακάρης έκρινε πως είχε έρθει η στιγμή να τιμωρήσει τους αντιπάλους του, αλλά και με την τρομοκρατία που ήδη ασκούσε, να επιβληθεί βιαίως. Μια νύχτα, πολιόρκησε αιφνιδιαστικά το Οίτυλο με την φρουρά του, συνέλαβε 35 Οιτυλιώτες -οι περισσότεροι Στεφανόπουλοι- μεταξύ των οποίων και ο προσωπικός θανάσιμος εχθρός του Μιχαήλ Στεφανόπουλoς-Λεμιθάκης. Τους μετέφερε δέσμιους στην κεντρική πλατεία, τους δίκασε με συνοπτικές διαδικασίες σαν εχθρούς της Μάνης(!) διότι συνεργάζονταν δήθεν με τους Ενετούς και στην συνέχεια τους εξετέλεσε εν ψυχρώ. Ακολούθησαν και άλλες εκτελέσεις και διωγμοί, επέβαλε μια στυγνή τρομοκρατία και αύξησε το γενικό μίσος εναντίον του. Στην συνέχεια εστράφη και κατά των Μεδίκων, συνέλαβε πέντε μέλη της και τα παρέδωσε σαν ομήρους στον αγά του φρουρίου της Κελεφάς, ο οποίος τους μετέφερε στην συνέχεια στον Μυστρά όπου και εξετελέσθησαν. Η γενική κατακραυγή, η οργή και το μίσος που ξεσήκωσε εναντίον του, αλλά και η σταδιακή εγκατάλειψή του από τους Τούρκους που έβλεπαν ότι δεν μπορούσε ή ήταν ανίκανος να επιβάλει την πολιτική τους στους Μανιάτες, τον ανάγκασαν για άλλη μια φορά να εγκαταλείψει την Μάνη. Έφυγε νύχτα με ένα μικρό ιστιοφόρο, άρχισε και πάλι την πειρατεία, έως ότου συνελήφθη αιχμάλωτος και μετεφέρθη στις φυλακές της Κωνσταντινουπόλεως. Μετά από δέκα σχεδόν χρόνια ο Κιοπρουλής θα τον θυμηθεί λόγω του νέου πολέμου Βενετίας-Τουρκίας και θα τον καλέσει να αναλάβει εκ νέου πολεμική δράση ενάντια στην Βενετία και την σύμμαχό της Μάνη. Εκείνος εδέχθη, αλλά έθεσε και τους δικούς του όρους. Να τον διορίσει η Υψηλή πύλη επισήμως και με ειδικά προνόμια σαν ηγεμόνα της Μάνης, όπως ακριβώς διόριζε τους ηγεμόνες της Μολδοβλαχίας (!). Να του αναγνωρισθούν ειδικά προνόμια, διοικητικά και φορολογικά. Να του παραχωρηθεί στρατιωτικό σώμα υπό τας διαταγάς του. Να του δοθεί το δικαίωμα να απονέμει αμνηστία και χάρη σε όποιον αυτός έκρινε. Είναι απίστευτο και όμως αυτοί οι όροι έγιναν αποδεκτοί εστέφθη (!) επισήμως στο Πατριαρχείο σαν Ηγεμόνας της Μάνης, έφερε επίσημη ενδυμασία, είχε προσωπική αυλή και τέλος παντρεύτηκε την ανιψιά του πρώην ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας Δούκα, την Αναστασία Βουχουζεστή. Με μια δύναμη 8.000 ανδρών κινήθηκε προς νότον και στρατοπέδευσε στα Μέγαρα. Έστειλε προκηρύξεις στους Μανιάτες υποσχόμενος πλήρη αυτονομία και ειδικά προνόμια, αρκεί να αποδέχοντο τον διορισμό του σαν Ηγεμόνος της Μάνης. Κανένας όμως δεν ήταν διατεθειμένος να δεχτεί έναν τυχοδιώκτη και σφαγέα των Μανιατών για ηγεμόνα του. Οργανώθηκαν αμέσως στρατιωτικά σώματα τα οποία ενώθηκαν με αντίστοιχα Ενετικά και βάδισαν προς την Κόρινθο για να συναντήσουν τον Γερακάρη. Μετά από σφοδρή σύγκρουση, οι Ενετομανιάτες υποχώρησαν στο Άργος και στην συνέχεια στην Τρίπολη. Στην διάρκεια αυτής της πορείας ο Γερακάρης έχανε ολοένα και περισσότερες δυνάμεις, αλλά και κατάλαβε πως θα του ήταν αδύνατον να φτάσει και πολύ περισσότερο να καταλάβει την Μάνη. Στρατοπέδευσε στο Βραχώρι με το πρόσχημα του επερχομένου χειμώνα, αναβάλλοντας την κάθοδό του στην Μάνη. Άλλαξε πολιτική, άρχισε να κάνει δωρεές σε εκκλησίες και μοναστήρια, να ενισχύει τους φτωχούς, ώστε να διαδοθεί παντού η «καλή» του συμπεριφορά απέναντι των Χριστιανών, αλλά και να διαδίδει πως ο πραγματικός εχθρός των Ελλήνων ήταν η Βενετία που τόσες και τόσες φορές τους είχε προδώσει. Αυτή όμως η στάση του Γερακάρη, κίνησε τις υποψίες των Τούρκων, οι οποίοι προσπάθησαν μάλιστα να τον δολοφονήσουν με δόλο. Εκείνος το αντελήφθη και... άρχισε να έχει επαφές με τους Ενετούς! Με ενδιάμεσους φίλους του, κατάφερε να γίνει αποδεκτός από τους Ενετούς , να λάβει και πάλι ειδικά προνόμια απ' αυτούς και να εγκαταλείψει τους Τούρκους. Η αλλοπρόσαλλη όμως συμπεριφορά του, το εριστικό και εκδικητικό του χαρακτήρα του δεν τον άφησαν να πολιτευτεί ορθά. Καταγγέλθηκε στους Ενετούς για την δήλωση που επέβαλε στην Άρτα για καθαρά εκδικητικούς λόγους, με αποτέλεσμα να συλληφθεί, να του αφαιρεθούν όλα τα προνόμια και να μεταφερθεί σιδηροδέσμιος στην Μπρέσια, όπου και θα πεθάνει στην φυλακή το 1695 σε ηλικία 50 ετών. Έτσι θα λήξει άδοξα η ταραχώδης ζωή αυτού του ανθρώπου που τόσα δεινά έφερε στην πατρίδα του αλλά και σε τόσους ανθρώπους. Από άρθρο του Κων/νου Α. Καρακάση στο Ελληνικό Πανόραμα Τ. 11 Δεκέμβριος 1998.» ………………….. Έτσι λοιπόν μ’ αυτά και μ’ αυτά οι Οιτυλιώτες ζητούν πολιτικό άσυλο από τους Γενοβέζους και διαβάστε παρακάτω πως έχει η ιστορία και πως έφτασαν στο Cargesse (από το mani.org.gr)………………………………………………. 1673: Οχτακόσιοι Οιτυλιώτες αποφάσισαν να εκπατριστούν. Αρχίζουν διαπραγματεύσεις μεταξύ του Παρθένιου Καλκανδή, Επισκόπου του Οιτύλου, και της Κυβέρνησης της Γένοβας. Τελικά αποφασίστηκε να παραχωρηθεί στους πρόσφυγες η περιοχή της Παόμιας, 50 χλμ. από το Αιάκειο έναντι ενός μικρού αντίτιμου, με την προϋπόθεση ότι οι Έλληνες θα αναγνώριζαν την εξουσία του Πάπα. 1675: Καθώς η Επιτροπή των Στεφανοπουλαίων ικανοποιήθηκε με τους όρους των διαπραγματεύσεων, ένα συμβόλαιο υπογράφτηκε στις 25 Σεπτεμβρίου με τον καπετάνιο Ντανιέλ του γαλλικού πλοίου «Σωτήρας» το οποίο θα μετέφερε, σε 10 μέρες, 800 πρόσφυγες, είτε στο Λέγκεχορν (Leghorn) είτε στη Γένοβα, όπου θα παρέμεναν για λίγο. Το κόστος του ταξιδιού για τους Έλληνες κανονίστηκε στα 5 ρεάλια (1 ρεάλι = 25 σέντς). Οι Οιτυλιώτες επιβιβάστηκαν στις 3 και στις 4 Οκτωβρίου στο «Σωτήρα» όμως το πλοίο έφθασε στον προορισμό τους την 1η Ιανουαρίου 1676. Από τους 800 πρόσφυγες, οι 120 πέθαναν στην διάρκεια του ταξιδιού! 1676: Στις 13 Φεβρουαρίου οι αρχές της Γένοβας ανέκριναν τον Επίσκοπο Παρθένιο σχετικά με τους λόγους του εκπατρισμού τους. Πριν την αναχώρηση των Οιτυλιωτών για την Κορσική οι προαναφερόμενες αρχές ιταλοποίησαν όλα τα επίθετα αντικαθιστώντας τις καταλήξεις «-ΑΚΗΣ» των επιθέτων με το «ACCI». Για παράδειγμα ο Παπαδάκης έγινε Papadacci. Στις 14 Μαρτίου τρείς Γενοβέζικες γαλέρες προσάραξαν σ’ ένα σημείο απέναντι από την Παόμια, το οποίο ονομάστηκε Scala Greca ή Λιμάνι των καλογήρων, διότι πρώτοι απεβιβάσθηκαν οι μοναχοί. Η εγκατάστασή τους έγινε στην Παόμια (Paomia). Την Παόμια αποτελούσαν χωριουδάκια: Pancone, Corona, Rondolino, Salici & Monte Bosso που χτίστηκαν από τους Έλληνες σ’ ένα χρόνο. 1678: Στο Rondolino ολοκληρώθηκε η κύρια εκκλησία αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Χάρη στην σκληρή δουλειά η Παόμια μετατράπηκε στην πιο πλούσια και στην καλύτερη καλλιεργημένη περιοχή της Κορσικής ενώ για περίπου 50 χρόνια οι κάτοικοι είχαν καλές σχέσεις με τους ντόπιους γείτονές τους. 1729: Οι Κορσικανοί επαναστάτησαν εναντίον της Γένοβας. Οι Έλληνες αρνήθηκαν να πάρουν τα όπλα εναντίον των Γενοβέζων ευεργετών τους. Έτσι, οι Κορσικανοί λεηλάτησαν και κατέστρεψαν την περιουσία της Παόμιας επειδή οι Μανιάτες ήταν σύμμαχοι των Γενοβέζων. Τον επόμενο χρόνο οι Έλληνες δέχτηκαν επίθεση από τους Κορσικανούς όμως αντιστάθηκαν ηρωικά και νίκησαν. Εντούτοις, λόγω έλλειψης βοήθειας τους συνέστησαν να κατευθυνθούν στο Αιάκειο, μέσω της θάλασσας, αφήνοντας 90 άντρες πίσω για να προστατεύουν την Παόμια. Όμως, οι εναπομείναντες υπερασπιστές αναγκάσθηκαν να υποχωρήσουν στον πύργο της Ominia στο άκρο της χερσονήσου. Εξαιτίας της έλλειψης αγαθών και προμηθειών υποχρεώθηκαν την νύχτα να φύγουν κάνοντας ηρωϊκή έξοδο για το Αιάκειο (Ajaccio) όπου έφτασαν στα τέλη του Απρίλη 1731. 1731 – ’74: Για 44 χρόνια οι Έλληνες παρέμειναν στο Αιάκειο (την πρωτεύουσα της Κορσικής). 1768: Την 1η Ιουνίου η σημαία του βασιλιά της Γαλλίας αντικατέστησε εκείνη των Γενοβέζων. Οι Έλληνες οργάνωσαν ένα σύνταγμα το οποίο ενσωματώθηκε στα στρατεύματα που διοικούνταν από τον κόμη Marbeuf (πρώτου Γάλλου κυβερνήτη της Κορσικής). 1774: Με την μεσολάβηση του κόμη Marbeuf παραχωρήθηκε στους Έλληνες η περιοχή του Καργκέζε ως αποζημίωση για το χαμό της Παόμιας. Μετά από παράκληση του κόμη ο Γεώργιος Στεφανόπουλος (Stefanopoli)–Καπετάν Γιώργος–κατάφερε να πετύχει συμφωνία. Έτσι, ο κόμης Marbeuf έκανε τις κατάλληλες ενέργειες ώστε να χτιστούν 120 σπίτια όλα του ίδιου τύπου, 250 μέτρα μακριά από την θάλασσα. Αργότερα ο κόμης Marbeuf έγινε ο Μαρκήσιος του Καργκέζε. 1793: Η Γαλλική επανάσταση απλώθηκε σε όλο το νησί. Το κάστρο του Marbeuf στο Καργκέζε καταστράφηκε από τους Ιακωβίνους του Vico αλλά το χωριό δεν υπέφερε ιδιαίτερα. Στους άντρες που κατέφυγαν στους δύο πύργους, στις δύο πλευρές του όρμου Pero, επετράπηκε να επιστρέψουν στο Αιάκειο με τα παιδιά και τις γυναίκες τους όπου παρέμειναν για άλλον έναν χρόνο. Στην συνέχεια δόθηκε η άδεια να μεταφερθούν και πάλι στο Καργκέζε – τα 2/3 των Ελλήνων (περίπου 800) συμφώνησαν ενώ οι υπόλοιποι προτίμησαν να μείνουν στο Αιάκειο. 1804: Αυτή την εποχή υπήρχαν 1000 κάτοικοι στο Καργκέζε από τους οποίους 350 ήταν ντόπιοι Κορσικανοί. Αυτή η ανάμειξη επρόκειτο να εξασφαλίσει ειρήνη και ησυχία. 1814: Περισσότερες απειλές από τους ντόπιους του Vico (Vicolese), οι οποίοι υπό τις διαταγές του βασιλιά Καρόλου του 10ου επρόκειτο να επιστρέψουν τμήμα της περιουσίας που είχαν κατάσχει. 1830: Ένας αριθμός συμμαχιών και μικτών γάμων ανάμεσα στους Έλληνες και τους Κορσικανούς καταπράυνε τους ντόπιους κατοίκους οι οποίοι τελικά εγκατέλειψαν τις εχθρότητες. 1852: Αρχίζει να χτίζεται η σημερινή μεγάλη εκκλησία των Μανιατών του Καργκέζε, ο Άγιος Σπυρίδωνας. Το χτίσιμο που διήρκεσε είκοσι χρόνια, εγκαινιάστηκε το 1872. Η Ιστορία των Ελλήνων της Κορσικής δεν εξαντλείται βέβαια στην παράθεση αυτού του πίνακα. Στις άλλες σελίδες του περιοδικού μας θα βρείτε και άλλα στοιχεία, χωρίς βέβαια να καλύπτεται πλήρως το θέμα. Μελετώντας τα στοιχεία αυτά, κάθε στιγμή ας έχετε το νου σας ότι οι Έλληνες πρωταγωνιστές τους ήταν το όλον 700 – 800 ψυχές. Μόνο! Κείμενο του περιοδικού "ΑΔΟΥΛΩΤΗ ΜΑΝΗ" (Καλοκαίρι 1997), από το αφιέρωμα στους Μανιάτες της Κορσικής. Επίσης είναι σημαντικό να αναφέρω ότι όλες οι φώτο είναι απο το flirck από το μέλος Feuillu. Αργοτερα απόψε ή αύριο θα ανεβάσω και το τουριστικό μέρος.