Σήμερα το πρωί.

Σήμερα το πρωί πηγαίνοντας στην δουλειά... μετά από 2 χρόνια το θερμόμετρο έδειξε νωρίς το πρωί 5,9 βαθμούς Κελσίου και πραγματικά ο αέρας φυσούσε τόσο μανιασμένα που τα κύματα έσκαγαν πάνω στα αυτοκίνητα στον παραλιακό δρόμο.

Αντίσταση. 2

Πολύ μ' άρεσε αυτό το "αντισταθείτε με ποίηση" θα ξαναπαίξω μόνη μου, με ένα ποίημα αγάπης, βαθιάς και ολοκληρωτικής.

O my luve is like a red, red rose

That's newly sprung in June;

O my luve's like the melodie

That's sweetly played in tune.

As fair art thou, my bonny lass,

So deep in luve am I;

And I will luve thee still, my dear,

Till a' the seas gang dry.

Till a' the seas gang dry, my dear,

And the rocks melt wi' the sun;

I will luve thee still, my dear,

While the sands o' life shall run.

And fare thee weel, my only love,

And fare thee weel, awhile!

And I will come again, my love

Though it were ten thousand mile.

Robert Burns

London calling!

Οσοι επισκέπτεστε το Blog μου θα έχετε καταλάβει ότι για διάφορους λόγους δεν πολυσυμπαθώ το Λονδίνο, όμως οι ενδείξεις λένε άλλα και επειδή σαφώς έχω δηλώσει ότι κατα πάσα πιθανότητα, λέμε τώρα, δεν είμαι εγώ αυτή που είμαι σωστή και ΟΛΟΙ οι άλλοι λάθος, λέω λοιπόν ότι μάλλον το Λονδίνο έχει την ομορφιά του και επειδή το τεστ που έβγαλε στην φόρα η Σοφία και που απ οτι φαίνεται όλοι το κάναμε και που απο ότι ξαναφαίνεται ΜΟΝΟ εγώ βγήκα "You belong to London" λέω τελικά να του δώσω μια τρίτη ευκαιρία, και επειδή το καλοκαίρι από εδώ (Κρήτη) είναι πιο εύκολο να πας στο Λονδίνο από ότι στην Σαντορίνη, ας κανονίσω ένα σ/κ, ΟΠΟΤΕ οι απανταχού Λονδινο-φιλοι παρακαλώ ας μου γράψουν αν ξέρουν την καλύτερη δ/νση με δίσκους (βινύλια) τουλάχιστον να έχει ένα στόχο το ταξίδι :)

Βηρυτός

Όνειρο είναι και όλο απομακρύνεται... Θέλω να ξαναπάω αλλά κάθε μέρα που περνάει γίνεται και πιο δύσκολο... μια τρέλα, ένας μουσουλμανικός παροξυσμός, μια καταστροφή ... και παντού σκορπίζεται ο θλίψη... Τι κρίμα για ένα τόπο με τέτοια ιστορία, τόση ομορφιά και πολιτισμό... Απολαύστε λίγη από την ομορφιά που δανείστηκα από το http://www.pbase.com/

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Αντίσταση.

Η Witch of Daffodils με προσκάλεσε/προκάλεσε να "αντισταθώ με ποίηση" ... Ξεκίνησε από την εαρινή συμφωνία . Λέει λοιπόν η εαρινή συμφωνία "Η Ομορφιά είναι η μόνη που μπορεί να νικήσει την ασχήμια." ... και αφού παραδίδει την σκυτάλη κλείνει έτσι: "Τίτλος του «παιχνιδιού», «Αντισταθείτε». Γιατί κάπως πρέπει να αντιδράσουμε. Αρκετά." Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις. Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι, τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις, αν μεν' η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει. Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις, αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου. Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος. Πολλά τα καλοκαιρινά πρωϊά να είναι που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους, να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά, και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις, σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ' έβενους, και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής, όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά, σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας, να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους. Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη. Το φθάσιμον εκεί ειν' ο προορισμός σου. Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου. Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί, πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο, μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη. Η Ιθάκη σ'έδωσε τ' ωραίο ταξείδι. Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο. Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια. Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε. Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν. ΚΩΝ/ΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ - ΙΘΑΚΗ (1911)

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

ένα ποίημα Αντίστασης στην αποχαύνωση, στην αμορφωσιά, στον μηδενισμό. Προσκαλώ με την σειρά μου τους Πέννυ- πυξίδα κιτσομήτσος crazytouristsblogging moukelis φυσικά και όποιον άλλο θέλει να συνεχίσει αυτό το όμορφο "παιχνίδι"

αυτό το παιχνίδι μ αρεσε ...

34 words

free Touch typing

είναι ποτέ αυτό δυνατό??

είναι ποτέ αυτό δυνατό?? δυό πόλεις αντιπαθώ στην Ευρώπη και η μία εκ των δύο είναι το Λονδίνο... το τεστ το δανείστικα από rednights

You Belong in London

You belong in London, but you belong in many cities... Hong Kong, San Francisco, Sidney. You fit in almost anywhere. And London is diverse and international enough to satisfy many of your tastes. From curry to Shakespeare, London (almost) has it all!

What European City Do You Belong In?

Στην Σμύρνη. μέρος β'

...αφού μας λέει λοιπόν ο αστυνομικός "go - go!" φεύγουμε με προορισμό το κέντρο της Σμύρνης ... σκοπός κανένας απολύτως, βόλτες και μετά θα έπρεπε να βρούμε ξενοδοχείο. Τριγυρίζουμε γενικώς, όποτε βλέπουμε ξενοδοχείο σταματάμε και ρωτάμε, έχει πάρα πολύ κόσμο, μα πάρα πολύ παντού, μποτιλιαρίσματα και γενικά υπάρχει μια αναστάτωση, όπου υπάρχει διαθέσιμο δωμάτιο η τιμή είναι αστρονομική και καθόλου δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα του ξενοδοχείου, αφού έχουμε δει 2 -3 δηλώνω στον Γιάννη ότι εγώ για 100 ευρώ που ζητάνε όλοι αυτοί, καλύτερα να κοιμηθώ στο αυτοκίνητο, και έτσι μέσα στην περιπλάνηση μας στην Σμύρνη εντάσσουμε και το ψάξιμο του ξενοδοχείου με στόχο "το καλύτερο στην καλύτερη τιμή!" Φωτάκια παντού, όπου υπάρχει στόχος/σκοπός προσέλκυσης τουριστών τα κτίρια είναι όλα στολισμένα σαν τα χριστουγεννιάτικα δέντρα, κάποια στιγμή και ενώ η σήμανση στον δρόμο είναι ανύπαρκτη, βρισκόμαστε πια εκτός κέντρου, και ο δρόμος φαίνεται να οδηγεί έξω από την Σμύρνη. Λίγα χιλιόμετρα παρακάτω βρισκόμαστε πλέον στην βιομηχανική περιοχή της Σμύρνης, έχουμε χαθεί για τα καλά. Ο Γιάννης κατεβαίνει και ρωτά στην είσοδο ενός εργοστασίου αν κάποιος μπορεί να μας δείξει πως θα ξαναγυρίσουμε στην Σμύρνη. Μετά από πολλά τηλέφωνα που έκανε ο άνθρωπος που βρισκόταν στην είσοδο, μας έκανε νόημα να περιμένουμε, μετά από λίγα λεπτά εμφανίστηκε κάποιος ο οποίος μιλούσε κάτι λίγα γερμανικά, μόλις είχε τελειώσει την βάρδια του και θα γύριζε στην Σμύρνη με κάποιους συναδέλφους, προσφέρθηκε (πολύ πρόθυμα) να έρθει μαζί μας προκειμένου να μας δείξει τον δρόμο,όμως γι αυτούς είναι παράνομο να μπαίνουν σε αυτοκίνητα με ξένους αρ. κυκλοφορίας, παρ'ολα αυτά ήρθε μαζί μας για μια μικρή απόσταση μέχρι να μας δείξει ποιος είναι ο σωστός δρόμος, μας ακολούθουσαν οι συνάδελφοι του και σταματήσαμε κάπου όπου άλλαξε αυτοκίνητο, συνεχίζουμε λοιπόν τις βόλτες στην Σμύρνη, κάποια στιγμή πια πρέπει να πάρουμε απόφαση που θα μείνουμε, είναι αργά και εγώ είμαι πολύ κουρασμένη, άλλωστε μην ξεχνιόμαστε, ήμασταν ξύπνιοι απο τα χαράματα που φτάσαμε στην Χίο, ήταν αργά το βράδυ και από την γρήγορη εναλλαγή και την πληθώρα των παραστάσεων μου φαινόταν ότι είχε περάσει εβδομάδα από την άφιξη μας στην Χίο .... Το κακό είναι ότι το ένα μετά το άλλο όλα τα ξενοδοχεία είναι φουλ, κάποια στιγμή φτάνουμε σε μια γειτονιά όπου είναι όλα τα καλά ξενοδοχεία, θυμάμαι ρωτήσαμε στο Hilton και η βραδυά έκανε περίπου 300 δολάρια και εκεί πραγματικά έχω απογοητευθεί τελείως... βγαίνω από το ξενοδοχείο και κάνω νοήματα στον Γιάννη και αυτός μου δείχνει να πάω δίπλα, γυρίζω, κοιτάζω και βλέπω ένα άλλο ξενοδοχείο παραδίπλα του χιλτον, με το που μπαίνω λέω από μέσα μου, όσο και να μας ζητήσουν εδώ θα μείνουμε, ρωτάω και μου λένε 90 δολάρια με το πρωινό, η υποδοχή και όλος ο ευρύτερος χώρος, ήταν από τους πιο όμορφους χώρους που έχω δει ποτέ στην ζωή μου, συμπεριλαμβανομένου και αυτών των περιοδικών, πλάκες σε ακανόνιστα σχήματα με αρμούς από χαλκό, με ένα "αέρα απαράμιλλης κομψότητας" μ άρεσε πάρα πολύ, το δωμάτιο ήταν τεράστιο, μπορεί να ήταν και 40 τετραγωνικά, το μπάνιο βέβαια ήθελε μια ανακαίνιση άμεσα, αλλά αυτό το ξενοδοχείο δεν το θυμάμαι ούτε για το ψάξιμο που κάναμε τόσες ώρες, ούτε για την τιμή, ούτε για την ομορφιά της υποδοχής, το θυμάμαι γιατί έκανα τον καλύτερο ύπνο που έχω κάνει ποτέ σε ξενοδοχείο, τα μαξιλάρια το στρώμα και τα σκεπάσματα ήταν καταπληκτικά... Το πρωινό ...μυθικό, αν θέλετε κρατήστε το όνομα Buyuk Efes Hotel, Το πρωί μαζεύουμε τα πράγματα μας και φεύγουμε για να κάνουμε καμιά βόλτα στην Σμύρνη να πάμε στο κάστρο και να βγάλουμε ένα πρόγραμμα προς τα που θα πάμε στην συνέχεια. Με το που βγαίνουμε από το ξενοδοχείο, η αναστάτωση που είχα διαπιστώσει το προηγούμενο βράδυ είχε ενταθεί, και είχε παντού αστυνομία, νόμιζα ότι όλη η αστυνομία της Τουρκίας είχε μαζευτεί έξω από το ξενοδοχείο... δεν είχα όμως δει τίποτα ακόμα... Αποφασίζουμε να κάνουμε μια βόλτα στην παραλία, άλλωστε ήμασταν πολύ κοντά, αλλά όσο πλησιάζαμε την παραλία τόσο πύκνωνε η αστυνομία, στρατός παντού σε κάθε γωνία, δεν σας κρύβω ότι φοβήθηκα λίγο, αλλά δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει, όταν φτάσαμε στην πολύ κοντά στην παραλία, είχε μπλόκα από αστυνομικούς παντού και δεν μπορούσαμε να περάσουμε, ρωτάμε τι συμβαίνει και τελικά μάθαμε ότι εκείνη την ημέρα θα γινόταν ο εορτασμός της εργατικής πρωτομαγιάς από τα εργατικά σωματεία. Ζητήσαμε να περάσουμε στην παραλία και μας είπαν ότι απαγορεύεται (έκαναν κλοιό από αστυνομικούς χωρίς κανένα κενό πουθενά) κάποιος αστυνομικός μας είπε να πάμε 5 τετράγωνα πιό κάτω εκεί υπήρχε ένας έλεγχος για τους τουρίστες και άφηναν μόνο από εκεί πέρασμα. Φτάσαμε, δείξαμε τα διαβατήρια μας, αφού τα κοίταξαν 5- 6 αστυνομικοί μας άφησαν να περάσουμε, φτάνουμε λοιπόν στην παραλία όπου είμαστε εμείς, μερικοί άλλοι τουρίστες και λίγοι ντόπιοι, φυσούσε λίγο και με τον αέρα άνοιγαν τα σακάκια και έβλεπα όπλα, ασύρματους.... λέω στον Γιάννη -οποίος σημειωτέον θα καθόταν ευχαρίστως εκεί για να δει την συνέχεια- να φύγουμε διότι δεν μ άρεσε καθόλου η κατάσταση, α! ξέχασα κατά την διάρκεια της μικρής μας βόλτας στην παραλία τα τηλεοπτικά συνεργεία τραβούσαν συνέχεια πλάνα, προφανώς για να δείξουν πόσο ήσυχα ήταν στην Σμύρνη εκείνη την ημέρα... Φεύγουμε λοιπόν και ακούμε μια τρομερή φασαρία και εντελώς ξαφνικά έχουμε βρεθεί μέσα στην πορεία, χιλιάδες κόσμου διαδήλωνε, σε ομάδες, με ίδια μπλουζάκια η κάθε ομάδα και πανό. Η ένταση ήταν απερίγραπτη, φωνάζουν όλοι συνθήματα με τις γροθιές υψωμένες, χτυπάνε ρυθμικά με δύναμη τα πόδια στο έδαφος, ενώ εμείς περπατάμε αντίθετα στο ρεύμα της διαδήλωσης και χωρίς να μπορούμε να κάνουμε δεξιά ή αριστερά για να φύγουμε, πίσω μας είναι συνέχεια 2 τύποι από την στιγμή που φτάσαμε στην παραλία και μέχρι που απομακρυνθήκαμε από την διαδήλωση ... Ενώ πια έχουμε απομακρυνθεί αρκετά ακούγονται ακόμα τα ποδοβολητά ... Περπατάμε χωρίς να πολυμιλάμε μεταξύ μας, κοιτάζω δεξιά και αριστερά ψάχνοντας κάτι που να θυμίζει ότι κάποτε εδώ ζούσαν Έλληνες,δεν διακρίνω τίποτα και δεν βλέπω την ώρα να φύγουμε, δεν μ αρέσει καθόλου η Σμύρνη και νοιώθω εδώ και αρκετή ώρα ένα σφίξιμο στο στομάχι... συνεχίζεται...

Στην Τουρκία πριν από αρκετά χρόνια.

Χθες το απόγευμα ο γιός μου, μου ζητούσε επίμονα να του βάλω το τραγούδι του σπαθιού (δλδ τον εθνικό ύμνο), έκανα λοιπόν μια έρευνα στο youtube όπου είχα αρκετά αποτελέσματα, όμως μου έκαναν εντύπωση τα χυδαία μηνύματα μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων. Για πολύ χυδαία λέμε τώρα... Τέλος πάντων μπαίνω πάντα σε τρελές σκέψεις για τα ελληνοτουρκικά, διάβαζα και κάτι προχθές -πάντα φυσικά διατηρώ επιφυλάξεις για ότι διαβάζω στις εφημερίδες- για ένα μίνι ξεπούλημα της Κύπρου και τέλος πάντων σκεφτόμουνα πόσο αποστασιοποιημένη μπορώ να είμαι και να μεγαλώσω το παιδί μου χωρίς να το επηρεάσω από τα δικά μου αισθήματα για την Τουρκία ή καλύτερα τις πολιτικές της, πόσο μπορώ να ξεχάσω τον Ιούλιο του 1974, ήμουν μόλις 5 χρονών, είχαμε βγάλει από την άνοιξη οικογενειακό διαβατήριο και θα πηγαίναμε διακοπές στην Κύπρο τον Αύγουστο του 1974, αντ΄αυτού, άρχισα να ακούω σειρήνες, να κλείνουμε τα φώτα το βράδυ, ο πατέρας μου έφυγε, τον είχαν επιστρατεύσει στο Τυμπάκι (από τον δρόμο ...) και η μαμά μου να ψάχνει τρόπο να πάει στο Τυμπάκι για να του πάει κάποια πράγματα πρώτης ανάγκης. Πως να ξεχάσω την τρομάρα που πήρα το βράδυ εκείνο, που μου λέει η μάνα μου να βγω στην αυλή και εκείνη θα έκλεινε την πόρτα και θα της έλεγα εγώ αν φαινόταν απ έξω φως, (βλέπετε λόγω γεωγραφικής θέσης, ανατολική Κρήτη, στρατιωτικές περιοχές τριγύρω μας) υπήρχε ρητή εντολή να μην φαίνονται φώτα το βράδυ), και βγαίνω έξω κοιτάζω, όντως δεν φαινόταν τίποτα και για μια στιγμή ακούω αεροπλάνα, τρομάζω, τρομάζω πολύ, λέω από μέσα, "και αν με ξεχάσουν έξω?" εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησα ότι κάτι πολύ σοβαρό συμβαίνει ... Πέρασαν τα χρόνια και μεγάλωνα με το μίσος για τους Τούρκους να μεγαλώνει κάθε μέρα και περισσότερο, στο δημοτικό μας πουλούσαν βιβλία για την Κύπρο "ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ", ομιλίες, προβολή ντοκυμαντέρ και ότι άλλο φανταστείτε. Είχα γίνει η κλασσική περίπτωση "εγώ θα πάω στην Τουρκία? ΠΟΤΕ. σιγά να μην δώσω τα λεφτά μου στους Τούρκους. Σιγά να μην πατήσω τα πόδια μου εκεί ...κλπ κλπ." και όπως συμβαίνει πάντα με τέτοιου τύπου δηλώσεις ήρθε και η ώρα που θα "κουκουλωνόμουν" τις δηλώσεις μου. Τον Απρίλιο του 2002 και όντας μαζί με τον Γιάννη περίπου 7 μήνες μαζί μου προτείνει να πάμε στην Τουρκία το Πάσχα με το αυτοκίνητο. Μέχρι εκείνη την στιγμή όλα μου τα ταξίδια ήταν με το αεροπλάνο. Μ αρεσε η ιδέα. Συμφώνησα αμέσως και κατευθείαν αρχίσαμε να οργανώνουμε το ταξίδι, ήδη είχαν ξεσπάσει κάτι τρελές φασαρίες μεταξύ παλαιστινίων και ισραηλιτών και όλος ο κόσμος θα πήγαινε στο Φανάρι για Πάσχα (όλος... τρόπος του λέγειν, αλλά ΠΟΛΥΣ κόσμος). Και το ταξίδι ξεκινά... Παίρνουμε το ιστορικό μου -ναι - ναι έχει μεγάλη ιστορία αυτό το αυτοκίνητο, ένα χρυσαφί fiat punto, το φορτώνουμε με ένα σωρό πράγματα για τον δρόμο, μέχρι και τέτοιο που βάζουν μπάλωμα στο λάστιχο αν τρυπήσει είχε πάρει και μου αφήνει ελάχιστο χώρο για τα ρούχα μου ... Πήραμε και 2 κούτες με καλιτσούνια και φύγαμε! Στόχος μας είναι να κάνουμε Μεγάλη Παρασκευή στην Κωνσταντινούπολη και να είμαστε πίσω την Τρίτη του Πάσχα. Ξεκινήσαμε από την Κρήτη Κυριακή των Βαίων αν θυμάμαι καλά πήγαμε Πειραιά και από εκεί πήγαμε στην Χίο όπου και είχαμε σκοπό να μείνουμε μία μέρα. Φτάσαμε ξημερώματα στην Χίο. Τι εντυπωσιακό λιμάνι, μ' άρεσε πάρα πολύ. Θυμάμαι ήταν ανοικτό ένα καφέ στο λιμάνι και σταματήσαμε για πρωινό εκεί. Η χαρά μας ήταν πολύ μεγάλη που πηγαίναμε μαζί το πρώτο ταξίδι και δεν το κρύβαμε, δεν θέλαμε να χάσουμε ούτε μία στιγμή... Κάναμε πολλές βόλτες στο νησί, όμορφο νησί, πως λεγόταν αυτός ο πανέμορφος κόλπος με τις ψαροταβέρνες βόρεια του Βροντάδου?... τα παλιά αρχοντικά, τα μαστιχόδεντρα, οι παραλίες... κάναμε πολλές βόλτες στο βόρειο τμήμα του νησιού και φάγαμε εκεί που σας έλεγα πριν στις ψαροταβέρνες,πιάσαμε και κουβέντα με τον ταβερνιάρη, ο οποίος ήταν γεμάτος οργή για τους εφοπλιστές διότι θεωρούσε ότι αυτοί ευθύνονται που το νησί δεν έχει τουρισμό, προκειμένου να πηγαίνουν αυτοί το καλοκαίρι και να ξεκουράζονται στην Χίο. Τέλος πάντων το απογευματάκι πήραμε ενα καραβάκι (Ο Θεός να το κάνει καραβάκι) μέχρι να φτάσουμε απέναντι έκανα σταυρούς ασταμάτητα, πληρώσαμε ίσως τα πιο ακριβά εισιτήρια, τηρουμένων των αναλογιών φυσικά, πληρώσαμε 100 ευρώ για το αυτοκίνητο για μια διαδρομή μισής ώρας... anyway και φτάσαμε στο Cesme. Cesme, πόλη φάντασμα. Πολλά νεόδμητα σπίτια αλλά καθόλου ζωή... αργότερα αυτό θα το συνήθιζα... Βγαίνοντας από το τελωνείο (με κάτι τύπους μέσα με πολύ σιχαμένα μούτρα, pardon, αλλά πως να το πω? φαινόταν από το εξηντα-μίλι ότι η μίζα γι αυτούς ήταν τρόπος ζωής, εισέπρατταν ένα ειδ. τέλος για κάθε άτομο που έφτανε, δεν υπήρχε ταρίφα, όπου σε έπιαναν, εμείς την βγάλαμε φθηνά, 3 ευρώ ο καθένας, σε ένα άλλο που συνταξιδεύαμε του ζήτησαν 10 ευρώ... φεύγουμε από το τελωνείο και πρέπει να διαλέξουμε, Highway για την Σμύρνη ή επαρχιακό δρόμο? φυσικά διαλέξαμε τον επαρχιακό και καθώς βγαίνουμε από το Cesme και απομακρυνόμαστε αρχίζω να κρατώ την ανάσα μου. Τίποτα τρομακτικό δεν είχε συμβεί. Εγώ είχα τρομάξει με την ερημιά. Μα τέτοια ερημιά ρε παιδιά ... ούτε ένα φως, ούτε ένα σπίτι, ούτε μια καλλιέργεια... τίποτα, μόνο πετροκοπιό, τίποτα άλλο, σιγά σιγά άρχισαν να φαίνονται τα φώτα της Σμύρνης και ευθύς αμέσως ενας αστυνομικός μας κάνει νόημα να σταματήσουμε, εκεί να δείτε τρομάρα ... κάνουμε δεξιά, σταματάμε, - Unan?? - Yes. - lights - lights ... go -go. είχαμε αναμμένα κάτι φώτα που έχει το Punto χαμηλά τα οποία είναι ότι πρέπει για δρόμους με λακούβες... συνεχίζεται...

Λασίθι.

Ήθελα να σας ευχαριστήσω για τα μηνύματα και τις ευχές σας. Επειδή ο ελεύθερος μου χρόνος λόγω δουλειάς και άλλων υποχρεώσεων είναι από ελάχιστος ως ανύπαρκτος έτσι για πρώτη ανάρτηση της χρονιάς θα διαλέξω λίγες φωτογραφίες από το Λασίθι. Καλή χρονιά σε όλους με υγεία.