Στην Τουρκία πριν από αρκετά χρόνια.

Χθες το απόγευμα ο γιός μου, μου ζητούσε επίμονα να του βάλω το τραγούδι του σπαθιού (δλδ τον εθνικό ύμνο), έκανα λοιπόν μια έρευνα στο youtube όπου είχα αρκετά αποτελέσματα, όμως μου έκαναν εντύπωση τα χυδαία μηνύματα μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων. Για πολύ χυδαία λέμε τώρα... Τέλος πάντων μπαίνω πάντα σε τρελές σκέψεις για τα ελληνοτουρκικά, διάβαζα και κάτι προχθές -πάντα φυσικά διατηρώ επιφυλάξεις για ότι διαβάζω στις εφημερίδες- για ένα μίνι ξεπούλημα της Κύπρου και τέλος πάντων σκεφτόμουνα πόσο αποστασιοποιημένη μπορώ να είμαι και να μεγαλώσω το παιδί μου χωρίς να το επηρεάσω από τα δικά μου αισθήματα για την Τουρκία ή καλύτερα τις πολιτικές της, πόσο μπορώ να ξεχάσω τον Ιούλιο του 1974, ήμουν μόλις 5 χρονών, είχαμε βγάλει από την άνοιξη οικογενειακό διαβατήριο και θα πηγαίναμε διακοπές στην Κύπρο τον Αύγουστο του 1974, αντ΄αυτού, άρχισα να ακούω σειρήνες, να κλείνουμε τα φώτα το βράδυ, ο πατέρας μου έφυγε, τον είχαν επιστρατεύσει στο Τυμπάκι (από τον δρόμο ...) και η μαμά μου να ψάχνει τρόπο να πάει στο Τυμπάκι για να του πάει κάποια πράγματα πρώτης ανάγκης. Πως να ξεχάσω την τρομάρα που πήρα το βράδυ εκείνο, που μου λέει η μάνα μου να βγω στην αυλή και εκείνη θα έκλεινε την πόρτα και θα της έλεγα εγώ αν φαινόταν απ έξω φως, (βλέπετε λόγω γεωγραφικής θέσης, ανατολική Κρήτη, στρατιωτικές περιοχές τριγύρω μας) υπήρχε ρητή εντολή να μην φαίνονται φώτα το βράδυ), και βγαίνω έξω κοιτάζω, όντως δεν φαινόταν τίποτα και για μια στιγμή ακούω αεροπλάνα, τρομάζω, τρομάζω πολύ, λέω από μέσα, "και αν με ξεχάσουν έξω?" εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησα ότι κάτι πολύ σοβαρό συμβαίνει ... Πέρασαν τα χρόνια και μεγάλωνα με το μίσος για τους Τούρκους να μεγαλώνει κάθε μέρα και περισσότερο, στο δημοτικό μας πουλούσαν βιβλία για την Κύπρο "ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ", ομιλίες, προβολή ντοκυμαντέρ και ότι άλλο φανταστείτε. Είχα γίνει η κλασσική περίπτωση "εγώ θα πάω στην Τουρκία? ΠΟΤΕ. σιγά να μην δώσω τα λεφτά μου στους Τούρκους. Σιγά να μην πατήσω τα πόδια μου εκεί ...κλπ κλπ." και όπως συμβαίνει πάντα με τέτοιου τύπου δηλώσεις ήρθε και η ώρα που θα "κουκουλωνόμουν" τις δηλώσεις μου. Τον Απρίλιο του 2002 και όντας μαζί με τον Γιάννη περίπου 7 μήνες μαζί μου προτείνει να πάμε στην Τουρκία το Πάσχα με το αυτοκίνητο. Μέχρι εκείνη την στιγμή όλα μου τα ταξίδια ήταν με το αεροπλάνο. Μ αρεσε η ιδέα. Συμφώνησα αμέσως και κατευθείαν αρχίσαμε να οργανώνουμε το ταξίδι, ήδη είχαν ξεσπάσει κάτι τρελές φασαρίες μεταξύ παλαιστινίων και ισραηλιτών και όλος ο κόσμος θα πήγαινε στο Φανάρι για Πάσχα (όλος... τρόπος του λέγειν, αλλά ΠΟΛΥΣ κόσμος). Και το ταξίδι ξεκινά... Παίρνουμε το ιστορικό μου -ναι - ναι έχει μεγάλη ιστορία αυτό το αυτοκίνητο, ένα χρυσαφί fiat punto, το φορτώνουμε με ένα σωρό πράγματα για τον δρόμο, μέχρι και τέτοιο που βάζουν μπάλωμα στο λάστιχο αν τρυπήσει είχε πάρει και μου αφήνει ελάχιστο χώρο για τα ρούχα μου ... Πήραμε και 2 κούτες με καλιτσούνια και φύγαμε! Στόχος μας είναι να κάνουμε Μεγάλη Παρασκευή στην Κωνσταντινούπολη και να είμαστε πίσω την Τρίτη του Πάσχα. Ξεκινήσαμε από την Κρήτη Κυριακή των Βαίων αν θυμάμαι καλά πήγαμε Πειραιά και από εκεί πήγαμε στην Χίο όπου και είχαμε σκοπό να μείνουμε μία μέρα. Φτάσαμε ξημερώματα στην Χίο. Τι εντυπωσιακό λιμάνι, μ' άρεσε πάρα πολύ. Θυμάμαι ήταν ανοικτό ένα καφέ στο λιμάνι και σταματήσαμε για πρωινό εκεί. Η χαρά μας ήταν πολύ μεγάλη που πηγαίναμε μαζί το πρώτο ταξίδι και δεν το κρύβαμε, δεν θέλαμε να χάσουμε ούτε μία στιγμή... Κάναμε πολλές βόλτες στο νησί, όμορφο νησί, πως λεγόταν αυτός ο πανέμορφος κόλπος με τις ψαροταβέρνες βόρεια του Βροντάδου?... τα παλιά αρχοντικά, τα μαστιχόδεντρα, οι παραλίες... κάναμε πολλές βόλτες στο βόρειο τμήμα του νησιού και φάγαμε εκεί που σας έλεγα πριν στις ψαροταβέρνες,πιάσαμε και κουβέντα με τον ταβερνιάρη, ο οποίος ήταν γεμάτος οργή για τους εφοπλιστές διότι θεωρούσε ότι αυτοί ευθύνονται που το νησί δεν έχει τουρισμό, προκειμένου να πηγαίνουν αυτοί το καλοκαίρι και να ξεκουράζονται στην Χίο. Τέλος πάντων το απογευματάκι πήραμε ενα καραβάκι (Ο Θεός να το κάνει καραβάκι) μέχρι να φτάσουμε απέναντι έκανα σταυρούς ασταμάτητα, πληρώσαμε ίσως τα πιο ακριβά εισιτήρια, τηρουμένων των αναλογιών φυσικά, πληρώσαμε 100 ευρώ για το αυτοκίνητο για μια διαδρομή μισής ώρας... anyway και φτάσαμε στο Cesme. Cesme, πόλη φάντασμα. Πολλά νεόδμητα σπίτια αλλά καθόλου ζωή... αργότερα αυτό θα το συνήθιζα... Βγαίνοντας από το τελωνείο (με κάτι τύπους μέσα με πολύ σιχαμένα μούτρα, pardon, αλλά πως να το πω? φαινόταν από το εξηντα-μίλι ότι η μίζα γι αυτούς ήταν τρόπος ζωής, εισέπρατταν ένα ειδ. τέλος για κάθε άτομο που έφτανε, δεν υπήρχε ταρίφα, όπου σε έπιαναν, εμείς την βγάλαμε φθηνά, 3 ευρώ ο καθένας, σε ένα άλλο που συνταξιδεύαμε του ζήτησαν 10 ευρώ... φεύγουμε από το τελωνείο και πρέπει να διαλέξουμε, Highway για την Σμύρνη ή επαρχιακό δρόμο? φυσικά διαλέξαμε τον επαρχιακό και καθώς βγαίνουμε από το Cesme και απομακρυνόμαστε αρχίζω να κρατώ την ανάσα μου. Τίποτα τρομακτικό δεν είχε συμβεί. Εγώ είχα τρομάξει με την ερημιά. Μα τέτοια ερημιά ρε παιδιά ... ούτε ένα φως, ούτε ένα σπίτι, ούτε μια καλλιέργεια... τίποτα, μόνο πετροκοπιό, τίποτα άλλο, σιγά σιγά άρχισαν να φαίνονται τα φώτα της Σμύρνης και ευθύς αμέσως ενας αστυνομικός μας κάνει νόημα να σταματήσουμε, εκεί να δείτε τρομάρα ... κάνουμε δεξιά, σταματάμε, - Unan?? - Yes. - lights - lights ... go -go. είχαμε αναμμένα κάτι φώτα που έχει το Punto χαμηλά τα οποία είναι ότι πρέπει για δρόμους με λακούβες... συνεχίζεται...