Κορσική.

Μετά από σωρεία συμπτώσεων και βασικότερη ότι προσπαθούσα να θυμηθώ το όνομα ενός συγκροτήματος από την Κορσική και το βρήκα σε ένα ποστ της Κικής (ονειρομαγειρέματα) προχθές, με κάνει να γράψω για ένα τόπο που ακόμα δεν έχω καταφέρει να ταξιδέψω αλλά θέλω να πιστεύω, ότι θα γίνει αυτό το ταξίδι σύντομα. Έχω διαβάσει πάρα πολύ για την Κορσική. Όλα ξεκίνησαν ένα βράδυ που ξύπνησα γύρω στις 4 και έκανα ζάπινγκ να δω κάτι μήπως και με πάρει ο ύπνος ξανά. Με βρήκε το πρωί να ψάχνω στο internet βιβλία πληροφορίες και ότι άλλο αφορούσε την Κορσική. Εκείνο το βράδυ λοιπόν είδα ένα ντοκιμαντέρ στην ΕΤ3 για τους Έλληνες της Κορσικής και την ιστορία τους. Η ιστορία –πάντα για μένα – ήταν συναρπαστική. Αλλωστε χωρίς να πω ότι τρελαίνομαι για ιστορία μ αρέσει όμως πολύ να διαβάζω για την ιστορία του τόπου που πρόκειται να ταξιδέψω, επίσης όλη αυτή η προετοιμασία πριν το ταξίδι μου δίνει μεγάλη χαρά, νοιώθω σαν να είναι το μισό ταξίδι. Εκτός λοιπόν από το ντοκιμαντέρ διάβασα τους Βοιτυλιώτες (εκδόσεις Ερωδιός), έψαξα στο internet πολύ και διαβάζοντας και ξένες πηγές και ελληνικές κατέληξα ότι έτσι όπως είδα πρώτη φορά την ιστορία και έτσι όπως μου την μετέφερε αργότερα ένας συγγενείς μου ο οποίος κατάγεται από το Γύθειο και είναι από την οικογένεια που είχε εμπλακεί με τους Στεφανόπουλους (θα καταλάβετε παρακάτω, αν ήδη δεν γνωρίζετε την ιστορία) την μεταφέρει πάρα πολύ καλά το mani.org.gr. Σας την παραθέτω παρακάτω, ίσως επειδή είναι μεγάλη να μην θέλετε να την διαβάσετε, όμως εμένα μ αρέσει, και επειδή η ιστορία γενικώς επαναλαμβάνετε έχει νόημα να ξαναδούμε πως η ματαιοδοξία ενός ατόμου, ξεριζώνει μια ολόκληρη οικογένεια, ένα ολόκληρο χωριό. ………. « Τον διχασμό και τις τραγικές συνέπειες από τον αδελφοκτόνο πόλεμο ανάμεσα στις δύο τρανές οικογένειες (Μέδικων – Στεφανόπουλων), τον πέτυχε τελικά ένας νεαρός και φιλόδοξος τυχοδιώκτης, αλλά και η...Τουρκική διπλωματία οποία κατάφερε ότι δεν είχε πετύχει με τόσους πολέμους ενάντια στην Μάνη… Ο Λιμπεράκης Γερακάρης, καταγόταν από καλή οικογένεια (των Κοσμάδων) και είχε υπηρετήσει στον Ενετικό στόλο, κάτι που αργότερα τον βοήθησε στο να γίνει ένας από τους τρομερότερους πειρατές του Αιγαίου! Όταν ο Μέγας Βεζίρης Κιοπρουλής, αντελήφθη ότι με τον πόλεμο δεν μπορούσε να υποτάξει τους Μανιάτες , έστειλε ισχυρό στόλο υπό τον Χασάν-Μπαμπά στην Μάνη, αλλά με... προτάσεις ειρήνης!! Ζητούσε την φόρου υποτέλεια της Μάνης, αλλά με αυτοδιοίκηση από τοπικό άρχοντα (Μπέη) που θα διόριζε η Υψηλή Πύλη, την μη συμμετοχή των Μανιατών σε άλλες πολεμικές ενέργειες και την παράδοση νεαρών ομήρων από όλες τις ισχυρές οικογένειες ιδίως των Μεδίκων και Στεφανόπουλων. Οι όροι εξόργισαν τους Μανιάτες, επετέθησαν και κατέστρεψαν τον στόλο του Χασάν - Μπαμπά στις Κιτριές και ετοιμάστηκαν για άλλον έναν μακροχρόνιο πόλεμο με τους Τούρκους. Τότε ο Κιοπρουλής εστράφη στον Λιμπεράκη Γερακάρη και του πρότεινε να αναλάβει αυτός καθήκοντα σαν πρώτου Μπέη της Μάνης, αρκεί να μπορεί να ελέγχει τις δύο μεγάλες οικογένειες. Ο Λιμπεράκης Γερακάρης, χωρίς να ομολογήσει σε κανέναν τις επαφές που είχε με τους Τούρκους, πλησίασε την οικογένεια των Μεδίκων -για να έχει την προστασία τους- και ούτε λίγο ούτε πολύ, ζήτησε σε γάμο την κόρη του Ιάκωβου Μεδίκου, Μαρία, την οποία όμως είχε ζητήσει προηγουμένως σε γάμο ένας Στεφανόπουλος, ο Μιχαήλ Λεμιθάκης! Οι γονείς της Μαρίας, προτίμησαν τον Γερακάρη, ο οποίος έχοντας σαν δύναμη πίσω του αυτή της οικογένειας των Μεδίκων, άρχισε το ...αποστολικό του έργο! Να πείσει τους Μανιάτες πως ένας ντόπιος Διοικητής (Μπέης) θα έλυνε για πάντα τα προβλήματα που είχαν οι Μανιάτες με τους Τούρκους και θα μπορούσαν στο εξής να ασχοληθούν ελεύθεροι και ειρηνικά με τα έργα τους, χωρίς άλλες προστριβές. Οι φήμες άρχισαν να οργιάζουν πλέον γύρω από τις δραστηριότητες και τους τελικούς σκοπούς του Γερακάρη, μέχρις ότου και η μνηστή του, Μαρία Μεδίκου, του ζήτησε να διαψεύσει δημόσια τις επαφές που έλεγαν πως είχε με τους Τούρκους. Εκείνος την αγνόησε και συνέχισε τις προσπάθειές του. Τότε η Μαρία εστράφη στον Μιχαήλ Στεφανόπουλο Λεμιθάκη, τον οποίο φαίνεται πως συμπαθούσε πολύ περισσότερο από το Γερακάρη και χωρίς να ζητήσει την άδεια των γονέων ή των συγγενών της, έφυγε μαζί του κρυφά, χωρίς να φαντάζεται τις συνέπειες της πράξεώς της. Για τα ήθη και έθιμα της Μάνης, το γεγονός αυτό ήταν έγκλημα καθοσιώσεως και ιδιαίτερα προσβλητικό για την οικογένεια των Μεδίκων. Έτσι ξεκίνησε ένας αμείλικτος και λυσσαλέος πόλεμος μεταξύ των δύο οικογενειών που δίχασε όλη την Μάνη για 3 χρόνια και συσσώρευσε συμφορές όσο και αμέτρητα θύματα μεταξύ των δύο οικογενειών, αλλά και από όλες τις οικογένειες που τελούσαν υπό την προστασία της μίας ή της άλλης. (Από τότε άρχισαν να χτίζονται οι πύργοι της Μάνης, ώστε η κάθε οικογένεια να μπορεί να πολεμά η μία την άλλη εκ του σύνεγγυς και του ασφαλούς). Ο Λιμπεράκης Γερακάρης, μισούμενος από όλους, αλλά και ντροπιασμένος από την φυγή της ωραίας Μαρίας, πούλησε την περιουσία του , εξόπλισε ένα ιστιοφόρο και έγινε ... πειρατής!! Όργωνε το Αιγαίο λήστευε όποιο πλοίο συναντούσε και κατάπινε το μίσος του για τους Στεφανόπουλους και τους Μεδίκους, αλλά συγκρατούσε και την φιλοδοξία του να γίνει Μπέης της Μάνης, για να μπορέσει έτσι να εκδικηθεί τους εχθρούς του. Ήξερε και μπορούσε να περιμένει. Ο έρωτας, η φιλοδοξία και το μίσος, στάθηκαν ανέκαθεν τα μεγαλύτερα κίνητρα για να γραφτεί η ανθρώπινη ιστορία... Ο τρόμος που έσπειρε ο Γερακάρης σε όλη την Μεσόγειο ήταν τέτοιος, ώστε ολόκληρος ο Τουρκικός στόλος βγήκε για να τον κυνηγήσει. Τον συνάντησε, ακολούθησε μια πεισματική ναυμαχία και ο Γερακάρης έχασε τον πειρατικό του στόλο, συνελήφθη και μεταφέρθηκε σιδηροδέσμιος στην Κωνσταντινούπολη. Μετά από αίτημά του , παρουσιάστηκε στον Μεγάλο Βεζίρη τον οποίο έπεισε, πως ότι έκανε, το έκανε για το συμφέρον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (!). Κατάφερε να κερδίσει την ελευθερία του, την εκ νέου υποστήριξη της Υψηλής πύλης, χρήματα και μέσα άφθονα, ώστε να καταφέρει τους Μανιάτες να τον αποδεχτούν για Μπέη τους. Ο Λιμπεράκης Γερακάρης επέστρεψε στα πάτρια εδάφη, οργάνωσε μια ομάδα από τυχοδιώκτες προσωπικούς του φρουρούς και άρχισε για άλλη μια φορά την...προπαγάνδα, προκειμένου να πείσει τους συμπατριώτες του να αποδεχτούν τελικά τις «ευνοϊκές» προτάσεις των Τούρκων, σαν τις μόνες συμφέρουσες για τον τόπο. Ταυτόχρονα, υπέδειξε στους Τούρκους να καταλάβουν τα διάφορα φρούρια της Μάνης, να τα ανοικοδομήσουν και να χτίσουν απέναντι από το Οίτυλο ένα νέο (Κελεφάς), χωρίς όμως και να προβούν σε οποιαδήποτε δίωξη ή πολεμική δράση κατά των Μανιατών. Έτσι ο Γερακάρης, έστηνε σιγά - σιγά τον θανάσιμο ιστό, προκειμένου να εξαναγκάσει έστω και με την βία, να τον αναγνωρίσουν για Μπέη της Μάνης. Ιδιαίτερα από το φρούριο της Κελεφάς, οι Τούρκοι μπορούσαν να ελέγχουν κυρίως το Οίτυλο που ήταν η καρδιά της Μανιάτικης αντίστασης, αλλά και η βάση των δύο οικογενειών που ο Γερακάρης μισούσε θανάσιμα. Ο εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στις δύο οικογένειες είχε λήξει λόγω της στενής πολιορκίας των Τούρκων και της ολοφάνερης πλέον συνεργασίας του Γερακάρη μαζί τους, αλλά και διότι αμφότερες οι οικογένειες είχαν εξαντληθεί σε έμψυχο αλλά και άψυχο υλικό. Ο Λιμπεράκης Γερακάρης έκρινε πως είχε έρθει η στιγμή να τιμωρήσει τους αντιπάλους του, αλλά και με την τρομοκρατία που ήδη ασκούσε, να επιβληθεί βιαίως. Μια νύχτα, πολιόρκησε αιφνιδιαστικά το Οίτυλο με την φρουρά του, συνέλαβε 35 Οιτυλιώτες -οι περισσότεροι Στεφανόπουλοι- μεταξύ των οποίων και ο προσωπικός θανάσιμος εχθρός του Μιχαήλ Στεφανόπουλoς-Λεμιθάκης. Τους μετέφερε δέσμιους στην κεντρική πλατεία, τους δίκασε με συνοπτικές διαδικασίες σαν εχθρούς της Μάνης(!) διότι συνεργάζονταν δήθεν με τους Ενετούς και στην συνέχεια τους εξετέλεσε εν ψυχρώ. Ακολούθησαν και άλλες εκτελέσεις και διωγμοί, επέβαλε μια στυγνή τρομοκρατία και αύξησε το γενικό μίσος εναντίον του. Στην συνέχεια εστράφη και κατά των Μεδίκων, συνέλαβε πέντε μέλη της και τα παρέδωσε σαν ομήρους στον αγά του φρουρίου της Κελεφάς, ο οποίος τους μετέφερε στην συνέχεια στον Μυστρά όπου και εξετελέσθησαν. Η γενική κατακραυγή, η οργή και το μίσος που ξεσήκωσε εναντίον του, αλλά και η σταδιακή εγκατάλειψή του από τους Τούρκους που έβλεπαν ότι δεν μπορούσε ή ήταν ανίκανος να επιβάλει την πολιτική τους στους Μανιάτες, τον ανάγκασαν για άλλη μια φορά να εγκαταλείψει την Μάνη. Έφυγε νύχτα με ένα μικρό ιστιοφόρο, άρχισε και πάλι την πειρατεία, έως ότου συνελήφθη αιχμάλωτος και μετεφέρθη στις φυλακές της Κωνσταντινουπόλεως. Μετά από δέκα σχεδόν χρόνια ο Κιοπρουλής θα τον θυμηθεί λόγω του νέου πολέμου Βενετίας-Τουρκίας και θα τον καλέσει να αναλάβει εκ νέου πολεμική δράση ενάντια στην Βενετία και την σύμμαχό της Μάνη. Εκείνος εδέχθη, αλλά έθεσε και τους δικούς του όρους. Να τον διορίσει η Υψηλή πύλη επισήμως και με ειδικά προνόμια σαν ηγεμόνα της Μάνης, όπως ακριβώς διόριζε τους ηγεμόνες της Μολδοβλαχίας (!). Να του αναγνωρισθούν ειδικά προνόμια, διοικητικά και φορολογικά. Να του παραχωρηθεί στρατιωτικό σώμα υπό τας διαταγάς του. Να του δοθεί το δικαίωμα να απονέμει αμνηστία και χάρη σε όποιον αυτός έκρινε. Είναι απίστευτο και όμως αυτοί οι όροι έγιναν αποδεκτοί εστέφθη (!) επισήμως στο Πατριαρχείο σαν Ηγεμόνας της Μάνης, έφερε επίσημη ενδυμασία, είχε προσωπική αυλή και τέλος παντρεύτηκε την ανιψιά του πρώην ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας Δούκα, την Αναστασία Βουχουζεστή. Με μια δύναμη 8.000 ανδρών κινήθηκε προς νότον και στρατοπέδευσε στα Μέγαρα. Έστειλε προκηρύξεις στους Μανιάτες υποσχόμενος πλήρη αυτονομία και ειδικά προνόμια, αρκεί να αποδέχοντο τον διορισμό του σαν Ηγεμόνος της Μάνης. Κανένας όμως δεν ήταν διατεθειμένος να δεχτεί έναν τυχοδιώκτη και σφαγέα των Μανιατών για ηγεμόνα του. Οργανώθηκαν αμέσως στρατιωτικά σώματα τα οποία ενώθηκαν με αντίστοιχα Ενετικά και βάδισαν προς την Κόρινθο για να συναντήσουν τον Γερακάρη. Μετά από σφοδρή σύγκρουση, οι Ενετομανιάτες υποχώρησαν στο Άργος και στην συνέχεια στην Τρίπολη. Στην διάρκεια αυτής της πορείας ο Γερακάρης έχανε ολοένα και περισσότερες δυνάμεις, αλλά και κατάλαβε πως θα του ήταν αδύνατον να φτάσει και πολύ περισσότερο να καταλάβει την Μάνη. Στρατοπέδευσε στο Βραχώρι με το πρόσχημα του επερχομένου χειμώνα, αναβάλλοντας την κάθοδό του στην Μάνη. Άλλαξε πολιτική, άρχισε να κάνει δωρεές σε εκκλησίες και μοναστήρια, να ενισχύει τους φτωχούς, ώστε να διαδοθεί παντού η «καλή» του συμπεριφορά απέναντι των Χριστιανών, αλλά και να διαδίδει πως ο πραγματικός εχθρός των Ελλήνων ήταν η Βενετία που τόσες και τόσες φορές τους είχε προδώσει. Αυτή όμως η στάση του Γερακάρη, κίνησε τις υποψίες των Τούρκων, οι οποίοι προσπάθησαν μάλιστα να τον δολοφονήσουν με δόλο. Εκείνος το αντελήφθη και... άρχισε να έχει επαφές με τους Ενετούς! Με ενδιάμεσους φίλους του, κατάφερε να γίνει αποδεκτός από τους Ενετούς , να λάβει και πάλι ειδικά προνόμια απ' αυτούς και να εγκαταλείψει τους Τούρκους. Η αλλοπρόσαλλη όμως συμπεριφορά του, το εριστικό και εκδικητικό του χαρακτήρα του δεν τον άφησαν να πολιτευτεί ορθά. Καταγγέλθηκε στους Ενετούς για την δήλωση που επέβαλε στην Άρτα για καθαρά εκδικητικούς λόγους, με αποτέλεσμα να συλληφθεί, να του αφαιρεθούν όλα τα προνόμια και να μεταφερθεί σιδηροδέσμιος στην Μπρέσια, όπου και θα πεθάνει στην φυλακή το 1695 σε ηλικία 50 ετών. Έτσι θα λήξει άδοξα η ταραχώδης ζωή αυτού του ανθρώπου που τόσα δεινά έφερε στην πατρίδα του αλλά και σε τόσους ανθρώπους. Από άρθρο του Κων/νου Α. Καρακάση στο Ελληνικό Πανόραμα Τ. 11 Δεκέμβριος 1998.» ………………….. Έτσι λοιπόν μ’ αυτά και μ’ αυτά οι Οιτυλιώτες ζητούν πολιτικό άσυλο από τους Γενοβέζους και διαβάστε παρακάτω πως έχει η ιστορία και πως έφτασαν στο Cargesse (από το mani.org.gr)………………………………………………. 1673: Οχτακόσιοι Οιτυλιώτες αποφάσισαν να εκπατριστούν. Αρχίζουν διαπραγματεύσεις μεταξύ του Παρθένιου Καλκανδή, Επισκόπου του Οιτύλου, και της Κυβέρνησης της Γένοβας. Τελικά αποφασίστηκε να παραχωρηθεί στους πρόσφυγες η περιοχή της Παόμιας, 50 χλμ. από το Αιάκειο έναντι ενός μικρού αντίτιμου, με την προϋπόθεση ότι οι Έλληνες θα αναγνώριζαν την εξουσία του Πάπα. 1675: Καθώς η Επιτροπή των Στεφανοπουλαίων ικανοποιήθηκε με τους όρους των διαπραγματεύσεων, ένα συμβόλαιο υπογράφτηκε στις 25 Σεπτεμβρίου με τον καπετάνιο Ντανιέλ του γαλλικού πλοίου «Σωτήρας» το οποίο θα μετέφερε, σε 10 μέρες, 800 πρόσφυγες, είτε στο Λέγκεχορν (Leghorn) είτε στη Γένοβα, όπου θα παρέμεναν για λίγο. Το κόστος του ταξιδιού για τους Έλληνες κανονίστηκε στα 5 ρεάλια (1 ρεάλι = 25 σέντς). Οι Οιτυλιώτες επιβιβάστηκαν στις 3 και στις 4 Οκτωβρίου στο «Σωτήρα» όμως το πλοίο έφθασε στον προορισμό τους την 1η Ιανουαρίου 1676. Από τους 800 πρόσφυγες, οι 120 πέθαναν στην διάρκεια του ταξιδιού! 1676: Στις 13 Φεβρουαρίου οι αρχές της Γένοβας ανέκριναν τον Επίσκοπο Παρθένιο σχετικά με τους λόγους του εκπατρισμού τους. Πριν την αναχώρηση των Οιτυλιωτών για την Κορσική οι προαναφερόμενες αρχές ιταλοποίησαν όλα τα επίθετα αντικαθιστώντας τις καταλήξεις «-ΑΚΗΣ» των επιθέτων με το «ACCI». Για παράδειγμα ο Παπαδάκης έγινε Papadacci. Στις 14 Μαρτίου τρείς Γενοβέζικες γαλέρες προσάραξαν σ’ ένα σημείο απέναντι από την Παόμια, το οποίο ονομάστηκε Scala Greca ή Λιμάνι των καλογήρων, διότι πρώτοι απεβιβάσθηκαν οι μοναχοί. Η εγκατάστασή τους έγινε στην Παόμια (Paomia). Την Παόμια αποτελούσαν χωριουδάκια: Pancone, Corona, Rondolino, Salici & Monte Bosso που χτίστηκαν από τους Έλληνες σ’ ένα χρόνο. 1678: Στο Rondolino ολοκληρώθηκε η κύρια εκκλησία αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Χάρη στην σκληρή δουλειά η Παόμια μετατράπηκε στην πιο πλούσια και στην καλύτερη καλλιεργημένη περιοχή της Κορσικής ενώ για περίπου 50 χρόνια οι κάτοικοι είχαν καλές σχέσεις με τους ντόπιους γείτονές τους. 1729: Οι Κορσικανοί επαναστάτησαν εναντίον της Γένοβας. Οι Έλληνες αρνήθηκαν να πάρουν τα όπλα εναντίον των Γενοβέζων ευεργετών τους. Έτσι, οι Κορσικανοί λεηλάτησαν και κατέστρεψαν την περιουσία της Παόμιας επειδή οι Μανιάτες ήταν σύμμαχοι των Γενοβέζων. Τον επόμενο χρόνο οι Έλληνες δέχτηκαν επίθεση από τους Κορσικανούς όμως αντιστάθηκαν ηρωικά και νίκησαν. Εντούτοις, λόγω έλλειψης βοήθειας τους συνέστησαν να κατευθυνθούν στο Αιάκειο, μέσω της θάλασσας, αφήνοντας 90 άντρες πίσω για να προστατεύουν την Παόμια. Όμως, οι εναπομείναντες υπερασπιστές αναγκάσθηκαν να υποχωρήσουν στον πύργο της Ominia στο άκρο της χερσονήσου. Εξαιτίας της έλλειψης αγαθών και προμηθειών υποχρεώθηκαν την νύχτα να φύγουν κάνοντας ηρωϊκή έξοδο για το Αιάκειο (Ajaccio) όπου έφτασαν στα τέλη του Απρίλη 1731. 1731 – ’74: Για 44 χρόνια οι Έλληνες παρέμειναν στο Αιάκειο (την πρωτεύουσα της Κορσικής). 1768: Την 1η Ιουνίου η σημαία του βασιλιά της Γαλλίας αντικατέστησε εκείνη των Γενοβέζων. Οι Έλληνες οργάνωσαν ένα σύνταγμα το οποίο ενσωματώθηκε στα στρατεύματα που διοικούνταν από τον κόμη Marbeuf (πρώτου Γάλλου κυβερνήτη της Κορσικής). 1774: Με την μεσολάβηση του κόμη Marbeuf παραχωρήθηκε στους Έλληνες η περιοχή του Καργκέζε ως αποζημίωση για το χαμό της Παόμιας. Μετά από παράκληση του κόμη ο Γεώργιος Στεφανόπουλος (Stefanopoli)–Καπετάν Γιώργος–κατάφερε να πετύχει συμφωνία. Έτσι, ο κόμης Marbeuf έκανε τις κατάλληλες ενέργειες ώστε να χτιστούν 120 σπίτια όλα του ίδιου τύπου, 250 μέτρα μακριά από την θάλασσα. Αργότερα ο κόμης Marbeuf έγινε ο Μαρκήσιος του Καργκέζε. 1793: Η Γαλλική επανάσταση απλώθηκε σε όλο το νησί. Το κάστρο του Marbeuf στο Καργκέζε καταστράφηκε από τους Ιακωβίνους του Vico αλλά το χωριό δεν υπέφερε ιδιαίτερα. Στους άντρες που κατέφυγαν στους δύο πύργους, στις δύο πλευρές του όρμου Pero, επετράπηκε να επιστρέψουν στο Αιάκειο με τα παιδιά και τις γυναίκες τους όπου παρέμειναν για άλλον έναν χρόνο. Στην συνέχεια δόθηκε η άδεια να μεταφερθούν και πάλι στο Καργκέζε – τα 2/3 των Ελλήνων (περίπου 800) συμφώνησαν ενώ οι υπόλοιποι προτίμησαν να μείνουν στο Αιάκειο. 1804: Αυτή την εποχή υπήρχαν 1000 κάτοικοι στο Καργκέζε από τους οποίους 350 ήταν ντόπιοι Κορσικανοί. Αυτή η ανάμειξη επρόκειτο να εξασφαλίσει ειρήνη και ησυχία. 1814: Περισσότερες απειλές από τους ντόπιους του Vico (Vicolese), οι οποίοι υπό τις διαταγές του βασιλιά Καρόλου του 10ου επρόκειτο να επιστρέψουν τμήμα της περιουσίας που είχαν κατάσχει. 1830: Ένας αριθμός συμμαχιών και μικτών γάμων ανάμεσα στους Έλληνες και τους Κορσικανούς καταπράυνε τους ντόπιους κατοίκους οι οποίοι τελικά εγκατέλειψαν τις εχθρότητες. 1852: Αρχίζει να χτίζεται η σημερινή μεγάλη εκκλησία των Μανιατών του Καργκέζε, ο Άγιος Σπυρίδωνας. Το χτίσιμο που διήρκεσε είκοσι χρόνια, εγκαινιάστηκε το 1872. Η Ιστορία των Ελλήνων της Κορσικής δεν εξαντλείται βέβαια στην παράθεση αυτού του πίνακα. Στις άλλες σελίδες του περιοδικού μας θα βρείτε και άλλα στοιχεία, χωρίς βέβαια να καλύπτεται πλήρως το θέμα. Μελετώντας τα στοιχεία αυτά, κάθε στιγμή ας έχετε το νου σας ότι οι Έλληνες πρωταγωνιστές τους ήταν το όλον 700 – 800 ψυχές. Μόνο! Κείμενο του περιοδικού "ΑΔΟΥΛΩΤΗ ΜΑΝΗ" (Καλοκαίρι 1997), από το αφιέρωμα στους Μανιάτες της Κορσικής. Επίσης είναι σημαντικό να αναφέρω ότι όλες οι φώτο είναι απο το flirck από το μέλος Feuillu. Αργοτερα απόψε ή αύριο θα ανεβάσω και το τουριστικό μέρος.